پزشکی

از منصور بن احمد شیرازی.

از محمدعلی حسینی شیرازی، كه در تهران می‌زیسته است.

از ناشناسی که شاید نامش در بخش آغازین دیباچه بوده که افتاده است.

از ناشناس. بر فراز نسخۀ در دست آمده: «هذا کتاب یوسفی» که بایستی منظورش یوسفی هروی (د 950ق) باشد (نک‍ : پس از این) در آغازش آمده که «کسری» را رنجی روی نمود، حکیمی حاذق «سادق» نام این پندها را به او داده است.

از ناشناسی از سدۀ 11ق به آن سو، که نسخه از آن روزگار است.

از ناشناس. نسخه‌ای دیگر از این كتاب به نام «طب ناشناخته؛ مجمع الطبین» در خ 1/171 نشان داده شده است.

از ناشناسی که نام خود را در دیباچه نیاورده و می‌گوید خلاصۀ این علم در نوزده فصل، مذکور خواهد شد.

از شاه بهاءالدوله نوربخشی رازی ترشتی (د 926ق/1520م)، نوادۀ عارف نامی، سیدمحمد نوربخشی قاینی (د 869ق/1465م). نام او در منابع به چند گونه آمده است (نک‍ : فهرستواره 5/3430؛ مشترک 1/552). و در دیباچۀ نسخۀ در دست، تنها از خود به بهاءالدوله یاد کرده است.

ناشناسی که در دیباچه از خود به «لاشئ حقیر» یاد می‌کند، که این «مختصر» را در ادویۀ مرکبه از کتاب‌های نامداری مانند: «قانون»، «حاوی»، «کامل»، «منصوری»، «ذخیره» و «کفایة» و مانند آنها گزیده و از نسخه‌های «الامام القائم قوام‌الدین قدوة الفضلاء» ]نام سفید گذارده[» و «شرف‌الزمان الماوشانی ]؟[» بر آن افزوده و این را در 49 «باب» ساخته است.

از ناشناسی که بایستی با نگارندۀ «مجمع الطبین» (نک‍ : هف‍‌ ) یکی باشد.

آغاز افتاده، سپس 3 برگ نونویس بجای افتادگی گذاشته‌اند. سپس سربند «مقالت هفتم» در علت هر عضو از سر تا قدم دارد.