پزشکی

موضوع بندی
- همه موضوعات

جستجوی الفبایی

الحاوی؛ جامع الحاضر لصناعة الطب؛ الجامع الکبیر

از محمد بن زکریای رازی 240-320ق (نجم‌آبادی)، (251-311ق/865-923م). می‌گویند بزرگترین کار اوست، که پس از مرگش به دستور ابوالفضل بن عمید، استاد صاحب عماد و وزیر رکن‌الدوله، به کوشش شاگردانش گردآوری شده است.

حفظ الصحۀ منظوم

از یوسفی هروی (د 950ق/4-1543م).

حفظ الصحۀ منظوم

از ناشناس. بر فراز نسخۀ در دست آمده: «هذا کتاب یوسفی» که بایستی منظورش یوسفی هروی (د 950ق) باشد (نک‍ : پس از این) در آغازش آمده که «کسری» را رنجی روی نمود، حکیمی حاذق «سادق» نام این پندها را به او داده است.

خلاصة التجارب

از شاه بهاءالدوله نوربخشی رازی ترشتی (د 926ق/1520م)، نوادۀ عارف نامی، سیدمحمد نوربخشی قاینی (د 869ق/1465م). نام او در منابع به چند گونه آمده است (نک‍ : فهرستواره 5/3430؛ مشترک 1/552). و در دیباچۀ نسخۀ در دست، تنها از خود به بهاءالدوله یاد کرده است.

خلاصة الحکمه

از سید نواب میرمحمد حسین فرزند حکیم محمد هادی خان علوی عقیلی خراسانی شیرازی که به دستور استاد خود میر محمدعلی حسینی، به سال 1195ق پس از نگارش «مجمع الجوامع» خود که قرابادین بزرگی است، در 1 «مقدمه» و 2 «مقاله» و 1 «خاتمه» نگاشته است.