«هویت» وقتی به «زبان» گره می‌خورد به پدیده‌های پیچیده بدل می‌شود. داستان هویت در آسیای مرکزی از ورود روس‌ها در ۱۸۶۰ شروع می‌شود. با سرنگونی امیر بخارا، امیرعالم خان منغیت، در ۱۹۲۰ به دست ارتش سرخ، چالش‌های هویتی وارد مرحله‌ای جدید می‌شود.
در این گفتار اولین خاستگاه‌ها و کانون‌های جوشان زبان و ادب پارسی در کشور همسایه، ازبکستان، را مورد بحث قرار می‌دهیم
در سال‌های اول انقلاب گروهی به دنبال این بودند که تعطیلات نوروز را کاهش دهند و به تعطیلات مناسبت‌‌های مذهبی بیفزایند. در همان سال‌ها بحثی مطرح شد که رخداد عید غدیر با ایام نوروز متقارن است. در واقع نوروز، سالگرد شمسی واقعه جانشینی امیرالمؤمنین(ع) هم هست. از این رو در دولت‌های فراگیر ایرانی دوستدار خاندان پیامبر(ص) همچون آل‌بویه و صفویه، بهایی ویژه به آیین‌های نوروز داده می‌شد. جشن‌های ایرانی کهن بسیار بودند، اما مهرگان و نوروز جایگاهی ویژه داشتند.
حاکمیت ساسانی که بنیان قدرت خود را بر اقوام شرقی در سیستان مانند هفتالی‌ها قرار داده بودند، در چرخشی به‌سوی غرب ایرانشهر و بین‌النهرین در عصر شاپور اول، نهضت ترجمه را با کمک مردمان عرب حیره از ادیان مختلف زرتشتی، بت‌پرست و مسیحی را آغاز کردند.
«احمد اقتداری» نمایندۀ نسلی از مورخان و محققانی است که با عشق به سرزمین‌شان، منابعی بی‌بدیل برای تاریخ‌نگاری محلی و ملی فراهم کردند. در میان مجموعه آثار متنوع اقتداری، مقالات او جایگاه ویژه‌ای دارند؛ نه‌تنها به لحاظ کمّیت، بلکه از نظر کیفی نیز محتوایی عمیق، ملتزم و گاه پیش‌رو را عرضه می‌کنند.
«مظهرالعجایب» اثری مهم از عطار نیشابوری با منظومه‌ای در حدود هزار بیت است و محوریت موضوع در آن ذکر فضایل امیرالمؤمنین علیه‌السلام و بر حق بودن ایشان و آل محمد صل الله علیه وآله وسلّم است.
عطار نیشابوری در ظاهر؛ شاعری شوریده و در باطن معناهایی که از لایه‌های مختلف اشعارش سر بر می‌آورند، عارفی شیداست که در جست‌وجوی حقیقت هستی و چیستی آفرینش، به ذات نورانی معشوق جاودانی رسیده است.
عطار در قالب قصه‌پردازی، معانی والا و دقایق معرفت‌پرور و لطائف روح‌نواز عرفانی را به زبانی سَلیس و بی‌تکلّف و در سبک شیوا و روان بیان کرده است.
ملتهای مختلف جهان همه روزی برای آغاز سال دارند و در این میان، تنها ایرانیان هستند که شروع سالشان با حیات دوباره جهان پیوند خورده و این به رغم گُسست‌های تاریخی است و اصرارهایی که بر انکار این موضوع شده؛ اما همچنان وفادار این حقیقت‌اند که: نوروز بزرگترین روز سال است.
ابوعلی محمّد بن علی بن حسین بن عبدالله بغدادی (بیضاوی شیرازی)، نامی به «ابن مُقله» از بزرگترین خوشنویسان ایرانی سدۀ سوم و چهارم قمری است. پدرش از مردم بیضای فارس بود، امّا خود او در بغداد به سال ۲۷۲ ق تولّد یافت. پدرش نیز خوشنویس بود و به شیوۀ کوفی می‌نوشت.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید