صحافِ متین / حمیدرضا محمدی

1394/5/17 ۱۱:۱۱

«[در سال 1323] روزی از بازار بین الحرمین (حلبی سازها) رد می‌شدم که دیدم ماشینی کاغذها را می‌برد از صاحب مغازه خواستم تا کتاب [جامع المقدماتِ کهنه] مرا ببرد. او قبول کرد و دور آن را برید. یکباره مثل حالت کوری که بینا می‌شود دنیا را چگونه می‌بیند، من هم همان حال را پیدا کردم و از همان زمان به کار دل بسته شدم.

«[در سال 1323] روزی از بازار بین الحرمین (حلبی سازها) رد می‌شدم که دیدم ماشینی کاغذها را می‌برد از صاحب مغازه خواستم تا کتاب [جامع المقدماتِ کهنه] مرا ببرد. او قبول کرد و دور آن را برید. یکباره مثل حالت کوری که بینا می‌شود دنیا را چگونه می‌بیند، من هم همان حال را پیدا کردم و از همان زمان به کار دل بسته شدم. در حال تحصیل، کتاب‌های استادم، مرحوم آقا سید هادی ورامینی پنهانی را تک تک می‌بردم و ترمیم می‌کردم. آهسته آهسته آلوده به فن «صحافی» شدم تا امروز.» این حکایت، خاطرات مردی است که «پیشگام صحافی نوین ایران» لقب دارد و حالا دیگر باید برایش فعل «دارد» را به «داشت» تغییر دهیم. «حسینعلی متین رضا» که سال‌ها بود بحق این لقب را یدک می‌کشید، پنجشنبه شب 15 مرداد، در 86 سالگی دارفانی را وداع گفت. خیلی‌ها او را می‌شناختند و شاگردی در محضرش، افتخارشان بود. متین رضا، از آن دست صحافانی بود که بی‌هیچ استادی کار را فراگرفت: «ما استادی نداشتیم یعنی اصلاً در ایران استاد صحافی وجود نداشت که بتواند شاگردی را تربیت کند. تنها همان کتب درسی بود که از سوی وزارت فرهنگ آن زمان به چاپ می‌رسید و جلد‌های آن نیز پارچه‌ای بود.» او مردی چند جنبه بود؛ از یک سو هم در کارنامه‌اش می‌توان آموزش موسیقی و نوازندگی در مکتب ابوالحسن خان صبا را دید و هم آنکه در حوزه علمیه مروی به تحصیل پرداخته است. اما با این حال، جز آنکه در تجلید (جلدسازی آن هم از نوع چرمی اش) استاد بود اما کوشید تا با روند روز پیش رود و هنر گرافیک و آرایش را هم وارد کار خود کند. افراد بسیاری به او که «از سال 1347 با مغازه‌ای در خیابان بوذرجمهری غربی، صحافی شغل قطعی و دائمی»اش شد و فرزندانش هم راه پدر را ادامه داده‌اند، مدیون‌اند. او چنان شیفته صحافی بود که تا روزهای پایان عمر، همچنان روزی 9 ساعت کار می‌کرد. این سوگنامه از برای رفتن این صحافِ وراق، مهیا شده است.

روزنامه ایران