مقاله

دانته نکته‌ی اساسی در بررسی دانته در دیدرس قرار دادن این نکته است که وی اندیشمند یا فیلسوفی اصیل یا آفریننده نبود، اهمیت دانته نه در آفرینش بلکه در بیان اندیشه و فلسفه است. بیجا نگفته‌ایم اگر بگوییم که دانته گردآورنده‌ی بخش‌های عظیمی از فلسفه‌های موجود در زمانه‌ی خود بوده است و بیراه نگفته‌ایم اگر بگوییم که دانته دست به ترکیب این عناصر پیش‌یافته در یک نظام بیانی شاعرانه می‌زند.

وقتی زبانی پیچیده و غنی از نظر هنری وسیع شد، شک و تردید و یک‌به‌چندی (Multivalence) جای قاطعیت و یک‌به‌یکی (one- to- one) را می‌گیرد؛ چون دیگر الفاظ، ترجمان دقیق مفاهیم نیستند، قالب‌ها از معانی سرشار می‌شود و از قالبی به قالب دیگر سیلان می‌یابد، هرچند این مطلب از نظر علمی و دقت زیان‌بخش است، از دید اهل‌دل می‌تواند شورانگیز و خیال‌اندیش و پرجوش‌وخروش باشد، گرچه گفته‌های پیچیده بی‌دقت و بی‌حال و شور هم فراوان است.

«مرمت پیش از آنکه یک حرفه باشد، ترضیه روح و طلب رضای خداوند است. به گفته متفکری، مرمت مأموریتی است که پیش از آنکه نبوغ بخواهد شناخت می‌خواهد، بردباری می‌طلبد تا باروری، وجدان می‌خواهد تا هیجان، شرافت می‌خواهد تا تحصیل منفعت، در این وادی نباید به دنبال کسب و کار بود، بلکه باید خود را وقف کرد. مرمت تواضع می‌طلبد، خودخواهی و منیت برای این کار آفت است. آن روزی که مرمت تمام شود و نیت مرمتگر در آن رنگ گیرد و انعکاس یابد، اثر شخصیت می‌بازد. مرمتگر باید طوری عمل کند که کار او تاریخ را به بیان آورد و آن را تدوام بخشد. کار او تداومی تاریخی و استمراربخشیدن به آن است. بیش از هرچیز، مرمتگر امانتداری پرهیزکار است. آنچه دردست او است امانتی است که با درستی و صداقت باید به نسل بعد بسپارد. مرمتگر چهره‌ای چندبعدی دارد.

نگاهی کوتاه به نقش زنده‌یاد آیت‌الله‌زاده شیرازی در حفاظت از میراث فرهنگی در ایران یادنامه‌ای برای هشتمین سال درگذشت «باقر آیت‌الله‌زاده شیرازی»

نیکی را مکافات کن و بدی را درگذار. در هیچ وقت تهاون (سهل‌انگاری) مکن و از خیرات، تجاوز جایز مدار. و چون به کاری مشغول شوی از روی فهم و بصیرت انتقال کن و به توانگری متعجب مباش و از مصائب، شکستی به خود راه مده. با دوست معامله چنان کن که به حاکم احتیاج نباشد و با دشمن معامله چنان کن که اگر به حاکم عرض رود، ظفر تو را باشد.

اشاره: پانزدهمین مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ ناصرخسرو به قصیده‌ معروف «نکوهش مکن چرخ نیلوفری را» و بحث در باب اندیشه‌ ناصرخسرو درباره‌ جبر و اختیار و تحلیل و بررسی تعلیمات او اختصاص داشت. ناصرخسرو شاعری است که به طرفداری از اختیار معروف است و قصیده‌ مذکور نمایانگر این نگرش اوست. جستجو در دیوان او نمودار آن است که وی جبر را بیشتر از اختیار در زندگی انسان‌ مؤثر می‌شناسد. همچنین وی از اصحاب تعلیم است و به همین دلیل در دیوانش به شمار معتنابهی از پرسشها و چیستان‌ها برمی‌خوریم. در این نشست دکتر قدمعلی سرامی در این باره در مرکز فرهنگی شهر کتاب سخن گفت.

پایان جنگ اول جهانی آغاز حل اختلافات انگلیس و فرانسه بر سر سوریه و لبنان بود. از پیامدهای سازش آنها، ایجاد یک کشور مسیحی، لبنان (برای برآوردن خواسته‌های فرانسه) و پدید آوردن اسرائیل (یک کشور یهودی برای خشنود کردن بریتانیا) بود. اجرای این توافق بین انگلیس و فرانسه، بدون کوچکترین توجهی به آمال و آرزوهای اکثریت قاطع مردم سوریه و فلسطین صورت گرفت

استادی که مشوق علامه طباطبایی در تقویت تفکر برهانی بود حکیم سید حسین بادکوبه ای لاهیجی (قفقازی) از علمای برجسته ی قرن چهاردهم هجری قمری است که از وی با عنوان آخرین مدرس رسمی علوم عقلی در حوزه ی علمیه ی نجف اشرف یاد می شود.

بیمارستان‌ها در روزگاران گذشته، افزون‌بر آن‌که مکانی برای معالجه مردم بود، مرکزی برای دانش‌اندوزی و یادگیری علم‌طب نیز به‌شمار می‌آمد. دایره فعالیت آنها به‌گونه خیرخواهانه از این‌رو تعداد بیشتری را نسبت به یک بیمارستان ویژه مداوا دربرمی‌گرفت. ساخت بیمارستان‌ها در دوران ایران اسلامی با پیگیری سنت وقف در میان ایرانیان گسترش یافت. آمار ساخت بیمارستان‌های وقفی بدین‌ترتیب در دوران صفاریان، سلجوقیان و پس از آن در سده هفتم هجری همزمان با حاکمیت ایلخانان افزایش یافت. یکی از این بیمارستان‌های مهم توسط خواجه رشیدالدین فضل‌الله همدانی در مجموعه فرهنگی ربع رشیدی ساخته شده بود. درباره کارکرد منظم این نهاد ارزشمند در تاریخ ایران، اطلاعاتی برجای مانده است.

جنگ دوم جهانی را می‌توان از زاویه ای، فرصتی برای برپایی جامعه ای آزاد برای ایران و ایرانی دانست؛ فرصتی که با پایان یافتن دوره استبدادی پهلوی اول در خود سمت‌وسویی از آزادی داشت، به‌ویژه برای شناخت جهان درحال گذار. ایران اما به کشورهای اشغالی کمتر می‌مانست. پادشاهی از دودمان پیشین بر سرکار آمده بود و دولتی ایرانی امور را برعهده داشت. نیروهای اشغالگر، دست‌کم به ظاهر، در روند امور درونی ایران مداخله نداشتند. ایران درواقع پلی و گذری برای پیروزی شد.