مقاله

24 اکتبر 1813 میلادی مصادف با 29شوال 1228 هجری قمری، انعقاد عهدنامه‌ای برای صلحی ناپایدار بین ایران و روسیه، پس از سال‌ها جنگ و کشمکش‌های بسیار به سرانجام رسید؛ سرانجامی ناموفق برای ایرانیان؛ عهدنامه‌ای که بسیاری از ایرانیان یازده فصل آن را تحمیلی، ننگین و خفت‌آور تعبیر می‌کنند و روز امضای پیمان را یکی از بدترین روزهای تاریخ خود می‌دانند.

درسال ۱۳۳۷ خورشیدی حبیب‌الله ثابت پاسال، سرمایه‌دار بخش خصوصی، تأسیس یک فرستنده تلویزیونی را به دولت وقت پیشنهاد داد و دولت نیز پیشنهاد او را پذیرفت و برای آنکه کار جنبه قانونی داشته باشدمجلس شورای ملی در29 تیر ماه سال ۱۳۳۷، ماده‌ای با چهار تبصره به تصویب رساند:

به شهادت تاریخ، گستره نیلگون خلیج فارس، همواره تحت حمایت حاکمیت پارسیان بوده، و ایرانیان نه تنها بر این قلمرو آبی ، بلکه بر فرسنگ‌ها دورتر از آن- در زمانه ای که هنوز نامی از بسیاری از کشورهای تازه رسمیت یافته امروزی در بین نبوده- حکمروایی داشته اند.

پروفسور ویلیام چیتیک  ـ از محققان برجستۀ حوزۀ عرفان اسلامی ـ در نوشتار زیر به موضوع «عشق» به ‌عنوان مفهومی بنیادین در معنویت اسلامی می‌پردازد. او با ذکر دلایل مختلف و منسجم برگرفته از قرآن و حدیث، این نکته را که عشق، تنها قابل ‌انتساب به خداست و اوست که در حقیقت عاشق، معشوق و عشق است، به‌زیبایی منعکس می‌کند. از دیدگاه او «عشق» صفت ذاتی و لایتغیر الهی است و با بیان حدیث «خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد» به تبیین اصطلاح «خودعاشقی» حق می‌پردازد

یکی از انواع زیست و شیوۀ معیشت در ایران، جامعۀ ایلی یا جامعۀ شبانی بوده است که در طی هزاران سال تاریخ ایران تا کنون ادامه دارد. ثبات و استواری جامعۀ ایلی در ایران علاوه بر شرایط زیستی، حاصل فرایندهای سیاسی پیچیده ناشی از تقسیم کار اجتماعی نیز بوده است که در نهایت همبستگی ایلی را تضمین می کرده است، تا جایی که به ندرت تغییر جدی و اساسی در سیستم ایلی روی داده است.

سابقۀ تاریخی شهر «مرو» یا «مروشاهجان» به گذشته های دور می رسد. زیرا «مقدسی» بنای آن را به «اسکندر کبیر» نسبت می دهد. «حافظ ابرو» بنیانگذار قهندز «مرو» را «طهمورث» و بانی ربض شهر را «اسکندر رومی» می داند.

مفهوم عدالت در اندیشه ی سیاسی اسلام دوره ی میانه، مبتنی بر حفظ نظم جامعه و عمل سیاسی فضیلت محور و اخلاقی بوده است. بر این اساس، مهم ترین وظیفه ی فرمانروا مقابله با گروه هایی بود که نظم جامعه را، به خصوص از لحاظ عقیدتی، برهم می زدند، و این امر نمادی از عدالت پیشگی وی تلقی می شد؛ شیوه ی عملی که انوشیروان بر اساس آن، به دلیل سرکوب بدعت مزدکیان، در متون تاریخ نگاری اسلامی، دارنده ی این شاخص نشان داده می شود

اندیشۀ مزدیسنا، بسان دیگر مکاتب دینی و فلسفی، جایگاه بسیار ویژه ای برای موضوع «جبر» و «اختیار» در نظر داشته است. با بررسی متون کهن برای شناخت این آیین که شامل ریگ ودا و اوستا و متون پهلوی است، می توان ردپای سه گونه تفکر را در پدیدآمدن دیدگاه مزدیسنا، دربارۀ نقش ارادۀ انسان درتاریخ و حدود آن تشخیص داد.

بدنه و ساختار کلی داستان پیر چنگی مثنوی مولانا گذشته از جزئیات متفاوت روایتهای آن و نیز فارغ از کارکردها و استنتاجهای عرفانی که در متون صوفیه بر آن عارض شده است، رگه ها و نشانه هایی از هنر و سنت «گوسانی» را با خود دارد. سنت «گوسانی»، سنت موسیقایی - ادبی ایران پیش از اسلام است که نشانه هایی از آن را تا دوره مادها می توان در منابع بازجست و در تمام دوره های بعد و نیز در دوره اسلامی به حیات خود ادامه داده است.

ایران عصر سلجوقی جامعه ای دینی و مذهبی بود که در آن اکثریت با اهل سنت، خصوصاً مذاهب شافعی و حنفی بود و ساکنان برخی از مناطق و نواحی هم شیعه مذهب بودند. برای اداره امور و شعائر دینی اهل هر کدام از مذاهب، تشکیلات گسترده ای در قالب مناصب و مراکز دینی توسط دولت ایجاد شده بود که در سطح جامعه و تقریباً در تمام عرصه های زندگی اجتماعی و دینی مردم حضور فعال داشت.