اخبار

میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم و شاعر عصر قاجار از جمله مفاخر این مرز و بوم است که در خانواده‌ای اهل علم و ادب متولد شد. از آنجا که پدرش ـ سیدمحمد مظهر از شاعران نامی عصر قاجار بود، از جوانی با شعر آشنا شد. بعدها نیز به دلیل علاقه، همراه با تحصیل علوم اسلامی، خواندن شعر و ادبیات را پی گرفت. در مدت اقامت در اصفهان، بر اثر دوستی و مجالست با شعرا و ظرفا، به سرودن شعر پرداخت و با رموز و مبانی شعر و نقد آن بیشتر آشنا شد و چون در حکمت و اندیشه پایگاهی رفیع یافت، اندیشۀ فلسفی را با اصول عقاید و باورهای مذهبی درآمیخت؛ از این رو درون‌مایه اشعارش بیشتر مشتمل بر حکمت، پند و اندرزهای اخلاقی، مدایح و مراثی پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، معارف قرآنی و براهین فلسفی است.

مراسم بزرگداشت حکیم الهی، میرزا ابوالحسن جلوه، دیروز در ساختمان انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد. سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه، از حکما و علمای شیعه قرن سیزدهم هجری قمری است. او میراث فرهنگی اصفهان را به تهران انتقال داد .

در شرح رأی ابن‌عربی توسط مرحوم میرزا ابوالحسن جلوه الف) می‌دانیم که حضرت استاد آقا میرزا ابوالحسن اصفهانی، مشهور و مشتهر به میرزا ابوالحسن جلوه، خود مستقیماً متن جدیدی را تألیف و تصنیف نکرد و آنچه تحت عنوان آثار و تألیفات ایشان در تاریخ حکمت و فلسفه ایران مضبوط است، در اصل، حواشی و تقریرات دروس ایشان و جمع‌آوری‌شده توسط برخی شاگردان خاص او به‌ویژه سیدعباس موسوی شاهرودی است.۱ ‏

یار مهربان. این ترکیبی است که به واسطه خاطره‌ای از سال‌های دور هماره ما را به یاد «کتاب» می‌اندازد. توصیفی به یادگار مانده از کتاب کلاس اول ابتدایی و شعر عباس یمینی‌شریف در ستایش کتاب و کتاب‌خوانی که روزگاری از حفظ می‌خواندیمش. روزانه صدها و بلکه هزاران دانشجو، محقق و پژوهشگر در خانه‌ها و کتابخانه‌ها به همراهی این «یار مهربان» می‌نشینند و بر دانسته‌های خود می‌افزایند. کتابخانه‌ها از جمله مهمترین مراکز فرهنگی و تعدادشان معرف فرهنگ‌دوستی مردمان هر شهر است. در گوشه و کنار تهران نیز کتابخانه‌های فراوانی هستند که هر یک روزانه میزبان گروه کثیری از افراد علاقه‌مند به مطالعه می‌شوند و اما کمتر کسی است که از تاریخچه شکل‌گیری جایی که ساعت‌های متمادی از روزش را در آن‌ها می‌گذراند، باخبر باشد.