اخبار

در اختتامیه دوازدهمین جشنواره شعر فجر جواد محقق با اشاره به گلایه ها از انتخاب آثار کلاسیک در دوره های قبل گفت:ظرفیت کتاب‌های هر سال داوران را به سمت مشخصی می‌برد و امکان دارد که در یک دوره شعر نو و در دوره‌ای شعر کلاسیک برگزیده شود و این انتخاب‌ها به گرایش فکری بنیاد شعر و ادبیات داستانی، هیأت علمی و داوران ندارد.

به همت بنیاد ملی نخبگان، آئین تجلیل و نکوداشت مقام شامخ استاد دکتر «مهدی محقق» به پاس بیش از نیم قرن فعالیت های علمی، آموزشی و پژوهشی برگزار شد.

مهدی محقق درباره شورای نقد و بررسی کتب و متون علوم انسانی گفت: کتاب‌های درسی باید پربار و نشان‌دهنده فرهنگ علمی این مملکت باشد.

مهدی محقق گفت: آن کسی که ادب نفس نداشته باشد نمی تواند ادب کسب را هم به دست آورد. این دو باید با هم توأم باشند و از هم جدا نیستند.

حضرت علی(ع) در جمله‌ای دیگر می‌فرمایند: «الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا» یعنی مردم در خواب هستند زمانی که بمیرند بیدار می‌شوند. انتبه، انتباه و تنبیه که از یک ریشه‌اند، یعنی بیدارشدن. وقتی می‌گوییم: فلانی را تنبیه کنیم، تنبیه در اینجا به معنای «مجازات» است؛ اما تنبیه در اصل به معنای آگاه کردن است.

کلمۀ «نهج» به معنی روش است. کلمۀ «بلاغت» نیز از اصطلاحات علمی است که در زبان عربی به علم معانی، علم بیان و علم بدیع و یا به عبارت دیگر «آیین سخنوری» اطلاق می‌شود. در تعریف بلاغت گفته‌‌اند: بلاغت آن است که سخن بر مقتضای حال باشد و این با سخنی که انسان با پدر خود در میان می‌گذارد، فرق می‌کن

کلمۀ «قضا» و «قدر» که پس از این دربارۀ آن سخن به تفصیل خواهد رفت در نوشته های سعدی بسیار به کار رفته است از جمله: من دوش قضا یار و قدر پشتم بود / نارنج زنخدان تو در مشتم بود دیدم که همی گزم لب شیرینت / بیدار چو گشتم سرانگشتم بود

وقتی از امام حسین(ع) به عنوان یک انسان کامل یاد می‌کنیم، باید توجه داشته باشیم که او در دامان سه انسان کامل دیگر یعنی محمد (ص) و علی (ع) و فاطمه (س) پرورش یافته است.

مهدی محقق، رئیس موسسه مطالعات اسلامی مک گیل و رئیس سابق انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، در گفتگویی صمیمانه، خاطراتی از دوران تحصیل و تدریس خود را بازگو کرد.

پس از درگذشت پیغمبر اسلام اختلافات گوناگونی میان مسلمانان پدیدار گشت که مهمترین آنها اختلاف در اصول دین و اختلاف در مسألۀ امامت بود. اختلاف در اصول از آنجا پیدا شد که مردم دربارۀ صفات خدا و عدالت و کلام او و همچنین قضا و قدر همداستان نبودند و اختلاف در مسألۀ امامت از آنجا ناشی گشت که برخی امامت را به اتفاق و اختیار امت و برخی دیگر با نصّ و تعیین صاحب شریعت اثبات می کردند.