اخبار

استاد لطفی، از بزرگ‌ترین چهره‌های موسیقی سنتی ایرانی بود و درواقع او از مراجع موسیقی ایرانی به حساب می‌آمد. استاد لطفی، گروهی به‌نام شیدا با همكاری دیگران پایه‌گذاری كرد كه این گروه با بازخوانی مجدد قطعات مهم موسیقی ایرانی، به‌نوعی سعی در انتقال تجربیات و آثار گذشته به نسل بعد را داشت و در این مسیر انصافاموفق هم عمل كرد.

محمدرضا لطفی درگذشت. خبر ساده و هولناک بود. شبیه اینکه کسی بگوید یکی از پایه‌های موسیقی فروریخته است. مثل خبری که پاییز 88 یک‌بار رسید: پرویز مشکاتیان درگذشت؛ مثل روزی که با خبر درگذشت همایون خرم آغاز شد. خبرها همیشه آنقدر سریع و کوتاه‌اند که فرصت واکنش را از هرکسی می‌گیرند. مدتی بود که خبر بستری‌شدن این نوازنده و آهنگساز چیره‌دست منتشر شده بود. اما در خبرها تاکید شده بود که بیماری کمردرد است و همه در انتظار بهبود و تور کنسرت‌های جدید لطفی به بیمارستان رفتند. ازدحام شاگردان و دوستداران لطفی آنقدر زیاد بود که حسین علیزاده دست به قلم برد و از همه دوستداران او خواست تا برای بهبود او منتظر بمانند. اما تقدیر محمدرضا لطفی که علاوه بر آهنگسازی، حق استادی و معلمی بر گردن موسیقی معاصر ایران داشت، این بود که سحرگاه روزی که به‌نام معلم نامگذاری شده بود، چشم از جهان ببندد.