اخبار

آیا زنان متفاوت از مردان می‌نویسند؟ آیا اساسا چیزی به اسم تاریخ زنان یا تاریخ از دید زنان وجود دارد؟ پاسخ به این پرسش چالش‌برانگیز خواهد بود. اگر تاریخ را نه یک عین منسجم؛ بلکه ساختاری از تجربه بین سوژه‌ها بدانیم. یکی از اهداف نوشتن تاریخ زنان بی‌تردید بازخوانی تاریخ مذکر و ارائه روایتی جدید از تاریخ و مفاهیم تاریخی است، روایتی که این‌بار زنان را به‌عنوان فاعل شناسا بررسی می‌کند؛

یکی از معدود آثار مهم‌ که تاریخ اجتماعی دوره قاجار را از پایین روایت می‌کند، کتاب «عهد قاجار» اثر ونسا مارتین، تاریخ‌نگار بریتانیایی، است. کتاب حاضر دوره‌ ٦٠ ‌ساله‌ بین جلوس محمدشاه و مرگ ناصرالدین‌شاه را بررسی می‌کند. مارتین در این کتاب بیشتر بر سه شهر بوشهر، اصفهان و شیراز متمرکز است و علاوه بر آن به چهار گروه فاقد قدرت نیز می‌پردازد:

عصر ناصری به عنوان نقطل عطفی در ظهور اندیشه های خردگرایانه و رسوخ افکار نوین در تاریخ معاصر ایران مطرح است و یکی از مهم ترین دستاوردهای آن گسترش فعالیت های اجتماعی و گروهی در غالب سنت های دینی – مذهبی به شمار می رود.

از دوران کهن، شرق و جاذبه های آن همواره حس کنجکاوی سیاحان جهان و به ویژه اروپایی ها را تحریک می کرد. به همین دلیل تاریخ شاهد تعداد کثیری جهانگرد و سیاح بوده که همواره سفر به سرزمین های شرقی را برای ارضای حس کنجکاوی و پژوهشگری خویش انتخاب می نمودند.

غلامرضا وطن‌دوست در کتاب «زن ایرانی در نشریات مشروطه» عریضه یکی از «خواتین با علم» را به «آقای سیدمحمد مجتهد [طباطبایی]» یکی از روحانیان برجسته و آزادی‌خواه روزگار مشروطه آورده است که در «روزنامه مجلس» منتشر شده بود

دیروز ضعیفه خراسانیه سارقه به خانه رضاخان قاجار رفته، بعضی اسباب سرقت نموده، می‌خواسته ببرد، اهل خانه ملتفت گردیده، بنای داد و فریاد را گذارده، اجزای پلیس رسیده، مشارُالیه را دست‌گیر نموده، به اداره آوردند». گزارش راپورت نظمیه دارالخلافه طهران به روزگار ناصرالدین شاه قاجار که به سال ١٣٠٤ قمری بازمی‌گردد، نمایی از جرایم دوره قاجار را پیش رویمان می‌گذارد که زنان در آن‌ها، یک‌سوی ماجرا بوده‌اند

روایت‌هایی از زنان طبقه اعیان در دوره قاجار که بر نظام غالب فکری شوریدند