اخبار

شاید «بزرگمهر» برای ما ایرانیان، شناخته شده‌ترین شخصیت ایران باستان باشد؛ شخصیتی که با وجود شهرت، کمتر اطلاعاتی درباره او و زندگی پر فراز و نشیبش داریم. برای ما ایرانی‌ها، «بزرگمهر» نماد خردورزی و حکمت است. از او حکایات پندآموز فراوانی نقل کرده‌اند؛ حکایاتی که بی‌تردید، بخش مهمی از آنها ارتباطی با «بزرگمهر» ندارد، اما نویسندگان ترجیح داده‌اند از حُسن شهرت این اندیشمند و حکیم ایرانی، برای برانگیختن اقبال عمومی نسبت به نوشته‌هایشان، بهره ببرند.

به نظر می‌رسد بزرگمهر در کسب معرفت یقینی به مشرب اصالت ایمان(Fideisem) متمایل است. به طور کلی «فیدئیزم» نویدبخش این معناست که اگر عقل قادر به نجات ما نیست، نباید ناآرام بود و مأیوس شد؛ زیرا نور عرفان و پرتو ایمان هنوز باقی است. این نوع شکاکیت که با سستی نیروی عقل ملازم است، پایه‌های اندیشه‌های محض فلسفی را سست می‌گرداند و آدمی را به قلمرو نوعی مابعدالطبیعه رهنمون می‌دارد.