سنت تاریخ‌نگاری به فارسی در ایران که با ترجمه «تاریخ طبری» به همت بلعمی در سال ۳۵۲قر ۴ـ۹۶۳م آغاز شده بود، با خلق آثاری چون «زین‌الاخبار»، «تاریخ بیهقی» و بعدها با منابعی چون «راحه‌الصدور»، «تاریخ یمینی»، «سلجوقنامة» ظهیرالدین نیشابوری قوام یافت. در شبه‌قاره نیز با گسترش زبان فارسی در هند و روی‌آوردن ارباب فضل به دربار حکمرانان هند، که با متون تاریخی و سنت تاریخ‌نویسی در ایران آشنا بودند، شیوه تاریخ‌نگاری ایران رایج شد. در این میان، افرادی چون صدرالدین محمد بن حسن نظامی نیشابوری (مؤلف تاج‌المآثر) و قاضی منهاج‌الدین جوزجانی (صاحب طبقات ناصری) که از ایرانیان مهاجر و از پایه‌گذاران تاریخ‌نویسی در هند محسوب می‌شوند، در کنار صدها اندیشمند ایرانی مهاجر، در انتقال فن تاریخ‌نگاری ایرانی به هند سهم به سزایی داشته‌اند
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید