اخبار

هشتم مهرماه در تقویم رسمی ایران، به نام مولانا، شاعر بلندآوازه پارسی‌گوی است. روزی برای بزرگداشت عارفی شاعر و شاعری عارف که همانند بزرگانی چون حافظ، سعدی، عطار و ... با مرگ خود در قرن هفتم هجری به پایان نرسید، بلکه با اشعار نغز و شورانگیز خود حیاتی جاودانه یافت. حال، مولانا سال‌هاست، پای از مرزهای جغرافیایی وطن خود فراتر نهاده، وطنی به پهنای جهان دارد و با گنجینه شعر خود، مریدانی در جای‌جای دنیا پیدا کرده است.

بسیاری بر این باورند که حضور شمس در زندگی مولانا باعث شد او متحول و به مولانایی که ما امروز می‌شناسیم تبدیل شود. البته این قول، قول نادرستی نیست اما باید به این نکته هم دقت کرد که این دو در کنار هم کامل شدند. این نکته ظریفی است که مولانا با «قال» آمده بود و شمس تبریزی با «حال» اما همین تفاوت بود که آن‌ دو بزرگمرد را به هم جفت کرد و پدیده‌ای عمیقاً معنوی بین آنها ایجاد کرد.

: توفیق هاشم‌پورسبحانی، استاد بازنشسته دانشگاه، مولوی‌پژوه، مصحح، مترجم و مولف برجسته زبان و ادبیات‌فارسی، آثار ارزنده‌ای از خود به‌جای گذاشته است، سبحانی آموزگار انسانیت و انسان‌دوستی، فروتنی و نیک‌منشی نیز هست او مردی متواضع و بسیار دوست‌داشتنی است، به‌دنبال سلسله گفت‌وگوهایی که با چهره‌های ماندگار ادبیات فارسی انجام داده‌ایم، این‌بار به‌سراغ توفیق سبحانی رفتیم و سرانجام قرارمان در یک روز تابستانی در خبرگزاری خانه کتاب ایران هماهنگ شد، گفت‌وگویی با این این چهره ماندگار زبان و ادبیات‌فارسی انجام داده‌ایم.

شعر مولانا به دلیل معنویت خاص و همه‌گیر بودن آن به رنگ، نژاد، ملیت، قومیت و مذهب خاصی محدود نمی‌شود و جزو شعرهایی است که امروزه بعد از از چندین قرن هنوز هم مورد توجه است و خواستار فراوانی دارد. برای آشنایی بیشتر با ویژگی شعر و آثار مولانا و دلیل مانوس بودن جوامع امروزی با آن پس از گذشت قرن‌ها، با محمد خدادادی، استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه یزد که پژوهش‌های او بیشتر در حوزه ادبیات عرفانی و عرفان اسلامی است و درباره شمس و مولانا هم پژوهش‌های فراوانی دارد به گفت‌وگو نشستیم که شرح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانیم:

احمد افلاكی تقریبا بیست سال پس از وفات مولانا به‌دنیا آمده است. شیفتگی او به مولانا و احتمالا فروتنی‌اش باعث شده كه افلاكی كمتر از خودش بنویسد اما در رساله دیگران اشاراتی به او شده است. از قرار معلوم او شاگرد و مرید «عارف چلبی»، نوه مولانا بوده است و مراحل سیروسلوك عرفانی را زیرنظر او گذرانده است. او بعد از وفات مرادش، متولی مزار مولانا می‌شود و جلسات مثنوی‌خوانی را در آنجا اداره می‌كند.

جلال‌الدین محمد (٦٧٢-٦٠٤ ه. ق.) فراسوی بلخ و روم، نامی جاودان در تاریخ فرهنگ و تمدن بشری است؛ اندیشمندی كه به واسطه مثنوی شریفش از قرن هفتم هجری تا سده بیست‌ویكم میلادی را در نوردیده و امروز در ینگه دنیا همان قدر مخاطب دارد كه در ایران و افغانستان و تركیه. همه ساله نیز درباره زندگی و اندیشه‌های او یا با الهام از آنها آثار تازه‌ای پدید می‌آید كه با اقبال گسترده مردم مواجه می‌شود، نمونه اخیرش رمان پرفروش «ملت عشق» اثر الیف شافاك نویسنده ترك تبار است كه ترجمه‌اش به فارسی بارهای بار تجدید چاپ شده است.

پنل علمی همایش «میراث علمی شاهرود. بسطام. خرقان» روز 31 خرداد در سالن اجتماعات هتل قصر بسطام برگزار شد. در این نشست علمی دکتر علی اشرف صادقی، دکتر حسین معصومی همدانی، دکتر مجدالدین کیوانی، دکتر محمود جعفری دهقی و دکتر محمد باقری برگزار شد.

در هر دینی گستره عظیمی از عبادات و مناسک و شعائر وجود دارد و هریک از دینداران، مطابق ذوق و استعداد خود به یک یا چند عبادت تعلق خاطر پیدا می‌کند. مولانا از کسانی است که عشق فراوانی به روزه دارد و در آثار خود عاشقانه روزه و ماه رمضان را می‌ستاید. به‌نظر می‌رسد این عشق فراوان مولانا به کم‌خوری و روزه‌داری، گذشته از ذوق شخصی، نتیجه آموزش‌های برهان‌الدین محقق ترمذی بوده است.

استاد اسلامی ندوشن در چند جا مطالب بسیار خوب و راهگشایی درباره مولانا و آثارش گفته و نوشته‌اند از جمله این که: «انفجار عشق در غزلیات مولانا بیشتر از هرجا دیده مى‏شود. یک چنین جنگل‏کلمات که در رقص شوریده‏وار، نظیر مست بازارى عفیفانه در هم مى‏لولند، در هیچ زبانى نظیر نیافته.» زندگی عشق و دیگر هیچ کتابی است بسیار خواندنی که انتشارات اطلاعات در دسترس خوانندگان قرار داده است و آنچه از این پس می‌آید، بخشهایی از آن است. به امید تندرستی استاد و بازگشت هرچه زودتر ایشان به میهن.

نشست «با سنایی در سنایی آباد» در قالب یکی از سلسله نشست های درسگفتاریی درباره سنایی، با حضور و سخنرانی مریم حسینی در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. حسینی ابتدای سخنانش گفت: سنایی در بخش‌های پایانی کتاب حدیقه‌الحقیقه و شریعه‌الطریقه به معرفی کتاب خود می‌پردازد و آن را سنایی‌آباد می‌نامد. در مقدمه‌ نثری کتاب نیز سنایی همراه نام عربی حدیقه این کتاب را «فخری‌نامه» می‌نامد