به تیمچه حاجب‌الدوله آتش درافتاد؛ خبر تلخی كه ۲۳ بهمن سرتیتر اخبار شد و البته حادثه غیرمنتظره‌ای هم نبود. بازار بزرگ تهران از گذشته تنها یك مركز تجاری نبوده است. در آنجا همان‌قدر كه اقتصاد اهمیت داشت، مدارس و مساجد قدیم هم پررونق بودند. بنیادهای خیریه و صندوق‌های قرض‌الحسنه هم كه پایگاه خدمات اجتماعی برای فرودستان بود ریشه در آنجا دارد.
از جمله سفرهای به یادماندنی از دوران وزارت، سفری بود كه پاییز ۱۳۸۱ به جمهوری آذربایجان داشتم. آنچه بیشتر این سفر را جالب كرد جز ملاقات با رییس‌جمهور وقت؛ حیدر علی‌اُف، اتفاقات پیرامون آن بود.
زنده‌یاد دكتر «عبدالحسین زرین‌كوب» نیم قرن پیش، فرهنگ ایران را یك فرهنگ موزاییكی تعریف كرده است كه هر پاره‌ای از آن شخصیتی مستقل هم دارد اما در مجموع و در عین گوناگونی و رنگارنگی و چشم‌نوازی، هویت واحدی را تشكیل می‌دهند كه جمال و جلال بیشتری دارد. فهم این كلیت برای كسی است كه ذوق هنری خاصی داشته باشد.
تهران عملاً با تکیه و حمام و مدرسه، جنبه شهری به خود گرفت. دست‌کم از زمان صفویه، چهار مدرسه در این شهر شناخته شده است. نخستین مدرسه که بنیانگذار آن خواهر شاه طهماسب، دانش‌آموخته مکتب هرات بود در نزدیکی امامزاده یحیی راه‌اندازی شد. مدرسه دیگری در خیابان پامنار امروزی، جنب مناره مشهور آن و دیگری در خیابان بوذر جمهری، نرسیده به چهارراه سیروس و چهارمی هم مدرسه و مسجد حکیم‌باشی در نزدیکی تکیه دولت سابق که فقط مسجد آن باقیمانده، بودند.
شمارۀ جدید دو فصلنامۀ تاریخ علوم و فناوری دورۀ اسلامی با عنوان «میراث علمی ایران و اسلام» با صاحب امتیازی مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب و با سردبیری دکتر محمد باقری منتشر شد.
از خبرهای خوش این روزها تدبیری است که حکومت هند برای ترویج و تقویت زبان فارسی اندیشیده‌است؛ در حالی که مهد زبان فارسی، افغانستان، چشم‌انداز چندان روشنی ندارد. شاید ریشه آن تصمیم به همین تحولات منطقه بازمی‌گردد. براساس مصوبه‌ای جدید، زبان فارسی در مدارس هند، برخلاف گذشته، به یکی از زبان‌های محلی قابل انتخاب برای دانش‌آموزان تبدیل می‌شود؛ در حالی که پیش‌ترها در نظام آموزشی آن کشور، زبان فارسی یک زبان خارجی به حساب می‌آمد.
راوی حاضر در صحنه می‌گوید احمدشاه مسعود در حین دادن فرامین نظامی شاهنامه هم می‌خوانده است. یکی از نظامیان حاضر در میدان رزم با شک و تردید از او می‌پرسد که حال چه وقت شاهنامه خواندن است؟
نخستین آشنایی‌ام با آقای حكیمی به دوران دبیرستان، به زمان انتشار چاپ نخست كتاب حساس‌ترین فراز تاریخ یا داستان غدیر بازمی‌گردد كه در آن از كتاب علامه امینی بسیار سخن رفته بود. علامه امینی، صاحب كتاب الغدیر، عالمی شناخته در محافل حوزوی بود و هر گونه معرفی او و كتاب ارزشمندش در همین فضا صورت می‌گرفت.
طی حکمی از سوی کاظم موسوی بجنوردی، بنیادگذار، سرپرست علمی و رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی (مرکز پژوهش های ایرانی و اسلامی)، دکتر احمد مسجدجامعی به سمت قائم مقامی ریاست این مرکز منصوب شد.
در میان کتاب‌هایی که پدرم می‌خواند، یک کتاب جایگاه خاصی داشت و آن «منتهی الآمال» مرحوم شیخ عباس قمی، با لقب ثقة المحدثین و با خط زیبای نستعلیق و صحافی شایسته بود.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید