استاد و مدیر گروه زبان فارسی دانشگاه آتاترک ترکیه گفت: شاهنامه فردوسی تاثیر عمیق در ادبیات دیوانی دوره عثمانی در ترکیه داشته است.
کهکشان ادب فارسی با دیرینه ای بیش از یکهزار سال، ستاره های فراوانی به خود دیده که هیچکدام به اندازه فردوسی برای مانایی زبان فارسی ندرخشیده اند.
با همکاری بنیاد فردوسی، هیات امنای آثار بدیع‌الزمان فروزانفر و نشر آینده دانش، همایش گرامیداشت فردوسی در ایران وجهان به مناسبت گرامیداشت ادب پارسی و حکیم فردوسی به میزبانی دانشکده زبان و ادبیات خارجی دانشگاه تهران برگزار شد.
به مناسبت روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی، مراسم بزرگداشتی در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار می‌شود.
در هجونامۀ منسوب به فردوسی سه بیتِ معروف وجود دارد که ضبط اصلیِ آن ها مطابق با کهن ترین منابع چنین است:
نام جلال خالقی‌مطلق پس از پنجاه سال کار بر روی تصحیح شاهنامه فردوسی، آن‌چنان با شاهنامه و حکیم فردوسی گره خورده که بی‌اختیار در هر مبحثی مربوط به این دو، در وهله اول به یاد او می‌افتیم و به سراغش می‌رویم.
بسیاری با استناد به همین بیت، فردوسی را نژادپرست می دانند که هنر را فقط نزد ایرانیان می بیند نه نزد نژادهای دیگر. نخست باید دید بیت یادشده در چه بافتی سروده شده است: بهرام گور، پادشاه نامدار ساسانی خود به رسولی از طرف خودش نزد شَنگُل پادشاه هند می‌رود تا باژ بستاند. آنجا کَرگ (کرگدن) و اژدهایی را می‌کشد و یکی از مردان دیوزور شاه را چنان بر زمین می‌کوبد که استخوانهایش خرد می‌شود. شنگل دخترش سپینود را بدو می‌دهد، ولی فغفور چین، پدرزن شنگل، برنمی‌تابد که شاه‌زاده‌بانویی چون نوه‌اش، زن فرستاده‌ای از ایران شود
در این چند روز نام فردوسی و شاهنامه بسیار بر سر زبان ها جاری شده است و ابعاد گوناگون این شاهکار با دیدگاه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. هویتی را که شاهنامه به ما بخشیده برجسته تر کرده اند، و از شاهنامهبه عنوان حافظه زبانی و تاریخی ما یاد کرده اند.
درباره نام و نسب شاعر، جز کنیه او ابوالقاسم و تخلص او فردوسی، نمی توان به قطعیت نظر داد. نام او را در ماخذ گوناگون و نیز در مقدمه برخی از دستنویس های شاهنامه منصور، حسن، احمد و محمد و نام پدرش را حسن، احمد، اسحاق و فخرالدین و نام نیای او را شرفشاه و فرخ نوشته اند. فتح بن علی بنداری از شاعربا عنوان «الامیر الحکیم ابولقاسم منصور بن الحسن الفدوسی الطوسی» نام می برد.
اگر امروز دو چهره گرانسنگ ادبیات کهن ایران یعنی فردوسی و مولوی توانسته‌اند در قیاس با دیگر مفاخر ایرانی بیش از پیش در جهان مطرح شوند به این خاطر است که اندیشه و آثار به جای مانده از این دو شاعر در مقایسه با دیگر شاعران همواره متمایز بوده است. در واقع اشعار مولانا و فردوسی از گذشته تا امروز این قابلیت را داشته که برای تمام دوران مورد استفاده قرار بگیرد.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید