اخبار

در سال 1344 كه خليل ملكي براي چندمين و آخرين بار گرفتار زندان شده بود همايون كاتوزيان و امير پيشداد از طريق جلال آل‌احمد به او پيغام دادند كه از فرصت و فراغت زندان استفاده كند و خاطرات اجتماعي و سياسي خود را بنويسد. ملكي اگر چه اين دعوت را اجابت مي‌كند، اما در نهايت فرصت اتمام خاطراتش را نمي‌يابد. او خود درباره ويژگي خاطراتش نوشته است: «من بيش از تفسير، به شرح واقعيات و توضيح آنان مي‌پردازم و قضاوت نهايي را به عهده علاقه‌مندان مي‌گذارم. اين خاطرات بيش از آنكه تاريخ حوادث باشد، تاريخ برخورد افكار است.» خاطرات سياسي خليل ملكي كه شركت سهامي انتشار آن را به‌تازگي تجديد چاپ كرده در واقع همان خاطرات ناتمام نوشته شده در زندان است. در سال‌هاي اول انقلاب اين كتاب توسط ناشران مختلفي منتشر شده بود، اما در چند دهه اخير تقريباً ناياب بود و تنها از كتابفروشي‌هاي دست دوم مي‌توانستيد سراغ آن را بگيريد. كاتوزيان تلاش كرده با نوشتن مقدمه‌اي مفصل درباره زندگي و فعاليت‌هاي سياسي ملكي و انتشار دو نامه او به مصدق و نامه‌اش به عبدالحسين نوشين كه در بخش اسناد كتاب آمده، تا حدودي ناتمامي خاطرات خليل ملكي را جبران كند.

«داستان فيلم رگبار به زيبايي افسانه‌هاي كهن است. با ديدن اين فيلم مي‌توانيد پس‌زمينه‌ي بيضايي را در ادبيات فارسي، تئاتر و شعر حس كنيد.» اين حرف‌هاي منتقدي ايراني درباره‌ي اولين فيلم بيضايي نيست؛ حرف‌هاي مارتين اسكورسيزي است درباره‌ي فيلمي كه چهل و يك سال از ساختش مي‌گذرد و بعد اين‌همه سال هنوز يكي از مهم‌ترين و بهترين فيلم‌هاي تاريخ سينماي ايران است؛ تاريخ سينمايي كه انگار بايد آن را از نو مرور كرد و فيلم‌هاي ديدني‌اش را از نو تماشا كرد و انگار اين مسئوليتي است كه هر كشوري در قبال گوهرهاي سينمايي‌اش دارد؛ گوهرهايي كه مرور زمان را تاب مي‌آورند و گرد و غباري روي‌شان نمي‌نشيند و با ديدن‌شان بعد سال‌ها حس نمي‌كنيم كهنه شده‌اند و ديگر به كار اين روزگار نمي‌آيند. گوهر اگر حقيقتاً گوهر باشد، ساليان سال تاب مي‌آورد و قدر و قيمتش سال به سال بيش‌تر مي‌شود و گذر ساليان است كه گوهر را قيمتي‌تر مي‌كند.

مايكل كرولي در گزارش هفته نامه تایم با اشاره به بحران‌هاي داخلي و خارجي در امريكا و نيز چالش‌هاي پيش روي روساي‌جمهور امريكا معتقد است كه اوباما بايد نقش پليس جهاني را بازي كند و اجازه ندهد اوضاع منطقه از كنترل خارج شود.

گفته مي‌شود سرانه مطالعه در ايران با احتساب كتاب‌هاي درسي دانش‌آموزان و دانشجويان، بين هفت تا پانزده دقيقه در روز است. برخي بدگمان‌ترند و اين رقم را ۲ دقيقه مي‌دانند و يكي از نهادهاي رسمي كشور، چند ماه پيش سرانه مطالعه روزانه مردم ايران را طبق آخرين بررسي‌ها ۷۵ دقيقه و ۳۴ ثانيه اعلام كرد. پس، مطابق بر‌آوردهاي بدبينانه، ايرانيان روزي دو ميليون و 500 هزار ساعت و مطابق برآورد خوش‌بينانه رسمي 93 ميليون و 750 هزار ساعت كتاب و روزنامه و مجله و ديگر اقلام چاپي و مجازي مي‌خوانند. از فرض و برآورد خوش‌بينانه بگذريم و ببينيم مطابق سناريوي بدبينانه، خروجي اين مطالعه چيست؟

سوزان. بی. گلاسرسردبیر فارن پالیسی در این گزارش به توصیف دیدار خود با لاوروف وزیر خارجه روسیه پرداخته است. در این گزارش نویسنده سیاست خارجی روسیه از دوران شوروی تا کنون را به‌صورت گذرا مرور کرده و آن را با شرایط فعلی روسیه گره می‌زند. گلاسر شخصیت لاوروف به‌لحاظ فردی و سیاسی را به‌طور کامل تشریح کرده است.

ارت در كتاب اس/ زد(S/Z) تمايزي بيشتر را ميان متن وابسته به خواننده و متن وابسته به نويسنده ايجاد مي‌كند. متن وابسته به خواننده به‌وسيله‌ي همسان‌شدن با انتظارات او و بنابراين به‌وجود آوردن خواننده‌اي منفعل، بر شخص{خواننده} متمركز مي‌شود. متن وابسته به نويسنده نوعي از متن است كه در آن نويسنده به هوش خواننده احترام مي‌گذارد و انگاره‌هاي خواننده را به‌وسيله‌ي فاصله گرفتن از سنت‌هاي نهادینه شده به چالش مي‌كشاند. بنابراين متن وابسته به نويسنده، خواننده را به‌منظور خلق معناي تازه برمي‌تاباند. كانون توجه متن وابسته به نويسنده، گشودن متن به‌منظور تفسيرهاي متعدد از آن است.

محسن قاسمی‌مدانی : محمدجواد ظريف اكنون وزير امور خارجه است، اما زماني كه چاپ نخست «آقاي سفير» به بازار آمد تازه زمزمه‌هايي مبني بر معرفي او از سوي حسن روحاني به‌عنوان وزير خارجه شنيده مي‌شد. در اين فاصله دو ماه نام ظريف بيشتر از هر وقت ديگر در عرصه عمومي مطرح شد و چاپ دوم كتابش نيز به اتمام رسيد. پس از پيروزي انقلاب و استقرار جمهوري اسلامي، با بركناري بسياري از كارمندان و ديپلمات‌هاي منسوب به رژيم پهلوي، دستگاه ديپلماسي ناچار به بهره‌گيري از توان، تجربه و مهارت نسلي از جواناني شد كه آشكار و پنهان در براندازي پهلوي و استقرار نظام جديد تمام تلاش خود را به كار گرفتند. اين نسل از جوانان انقلابي به سرعت جذب دستگاه‏هاي اجرايي و علمي كشوري شدند. محمدجواد ظريف يكي از همين جوانان انقلابي بود كه سرگذشت زندگي سياسي‌اش برشي از تاريخ ديپلماسي ايران است.

عليرضا غلامي : مجارستان و پايتختش، بوداپست، از آن مكان‌هاي عجيبي هستند كه در قرن بيستم نه فقط جنگ و انقلاب را تجربه كردند، كه كمونيسم و فاشيسم را هم درك كردند. ناخواسته هم بودند. بوداپست مدتي دست آلمان‌ها بود و بعد دست روس‌ها. ارتش سرخ آمده بود كه آلمان‌ها را بيرون كند. وقتي بيرون‌شان كرد خودش جاگير شد. بعد هم كه عليه‌شان انقلاب شد آن را به خاك و خون كشيدند. آنچه در بوداپستِ قرن بيستم اتفاق افتاد، تجربه‌هاي تلخ و گزنده‌اي براي نويسندگانش داشت كه بي‌شباهت به تجربه‌هاي نويسندگان چك، روماني و كشورهاي اروپاي شرقي نبود. آنچه از اين تجربه‌ها در داستان‌هاي اغلب نويسندگان اين كشورها روايت شد خشن، سرد و تلخ بود. همين شيوه‌ي روايت باعث شد كه رمان‌هاي تعداد زيادي از اين نويسندگان تا سال‌ها در كشور خودشان قابل انتشار نباشد.

امید بلاغتی : رخداد هنري آنجا كه به تجربه انساني پيوند مي‌خورد، مخاطب را در مرز نادانستگي قرار مي‌دهد. مخاطب در لحظه‌ي وقوع رخداد هنري/ حقيقت قرار مي‌گيرد. آن تجربه‌ي ناب و بكر را از سر مي‌گذراند و بعد خروج از اين وضعيت ديگر نمي‌داند چه بر او گذشته است. اين نادانستگي مانع از رسيدن او به گزاره‌هايي كه شكل حكم دارند، مي‌شود. احكامي كه بي‌ارتباط با اثر هنري و درك معناي اثر هنري هستند و اساسا شكل‌گيري‌شان به گمان من مرگ هنر است. هنر ساحت پيام رساني نيست، قرار نيست تو را به يك مفهوم كلي در يك گزاره ساده برساند. اثر هنري از مرزهاي باور، انديشه، عواطف، و ايدئولوژي‌هاي مخاطب گذر و او را در يك فضاي سيال و لغزنده رها مي‌كند. اين لغزندگي موقعيت غريبي است كه هنر مخاطبش را آنجا قرار مي‌دهد. فضايي لغزنده ميان دانستن معنا و ندانستنش و قرار گرفتن در تجربه مشترك انساني. تجربه‌اي ناب و غيرقابل بيان در درون مخاطب رقم مي‌زند كه شگفت است. براي همين به گمانم هنر حامل حقيقت است، حتي اگر نگوييم خود حقيقت است.

رئیس سابق دانشگاه علامه طباطبایی در پاسخ به سوالی درباره نامه سرگشاده رئیس پژوهشگاه علوم انسانی در واکنش به اظهارات صدرالدین شریعتی در مصاحبه با روزنامه کیهان گفت: این نامه در مراجع قضایی در حال پیگیری است. بنده جوابی به آن نمی‌دهم و ان‌شاءالله آقای آیت‌اللهی در صحن دادگاه در خصوص اتهاماتی که زده‌اند، پاسخ دهند.