اخبار

نخستین آثار برخی صوفیان از نیمه دوم قرن دوم هجری منتشر می شود. تصوف و عرفان عملی راه خود را تا حدود قرن پنجم ادامه می دهد؛ اما وقتی حکم قتل منصور حلاج صادر می‌شود عرفای دیگر تا حدودی دست و پای خود را جمع کردند و از عرفان عملی و شفاهی به عرفان علمی روی آوردند.

اما طرح اصلی عبارت است از اجتماع مرغان و مجمع ساختن آنها برای برگزیدن و پیدا کردن پادشاهی که بر آنها فرمانروایی کند زیرا معتقد بوده اند که بدون پادشاه زندگانی کردن و آسوده زیستن کاری دشوار و صعبناک است و در آن مجمع هدهد به پا خیزد و سخن می گوید و خود را بدان که فرستاده سلیمان سوی بلقیس بوده وصف می کند و سیمرغ را شایسته سلطنت و فرمانروایی بر مرغان معرفی می نماید وزان پس هر یک از مرغان عذری پیش می آورند و از طلب سیمرغ و پژوهش جایگاه و کنام وی تن می زنند ولی هدهد هر یک از آن مرغان عذری پیش می آورند

واژه «جوانمرد» در قرن دوازدهم در زبان فارسی مختص اشاره به عاشق محض خداوند بود. میبدی، سمعانی و احمد غزالی گاه خوانندگانشان را با این عنوان خطاب می‌کنند. اشاره به نقطه‌ای است که همه باید بدان راه یابند؛ یعنی اهل فضیلت کامل، حکمت، سخاوت، مهر و شفقت شوند.

همایش سه روزه «عطار و موسیقی» از ساعت 20 روزهای 30 و 31 تیر و یکم مرداد با حضور استادان ادبیات و هنرمندان موسیقی در فرهنگسرای ارسباران برگزار می‌شود.

اندیشیدن درباره ی مرگ و سخن گفتن از آن یکی از بن مایه های رایج در ادبیات و جریان اندیشگانی یک قوم است. ادبیات هر ملت زمینه ای مناسب برای بازتاباندن و شناسایی اندیشه های ایشان درباره ی مرگ خواهد بود. از سوی دیگر به دلیل ناشناخته بودن ماهیت این پدیده، پیوسته، دیدگاه های اندیشمندان مختلف با یکدیگر متفاوت و گاه متناقض بوده است. بررسی تطبیقی نگرش اندیشمندان گوناگون درباره ی مرگ، حقایق بسیاری را بر ما آشکار می کند که در بررسی جداگانه ی اندیشه ی ایشان، کمتر مجال بروز می یابد.

سالومه دبیران، مدرس، محقق زبان و ادبیات فارسی گفت: به طور حتم می‌توان عطار را حلقه وصلی بین سنایی و مولانا جلال‌الدین دانست، چراکه اندیشه‌های عطار را می‌توان مانند ترانسفورماتوری در نظر گرفت که نظر عارفانه سنایی را از طرفی می‌گیرد و با نبوغی شجاعانه می‌آمیزد تا از طرفی دیگر طیف لطیف‌تری از عرفان را حادث کند که در غزل مولانا به اوج می‌رسد.

یک استاد دانشگاه در مراسم بزرگداشت عطار مطرح کرد: نکته‌ای که از عطار شاعری یگانه می‌سازد، سلوک و منش اجتماعی او و توجه این شاعر و عارف به مشکلات جامعه خود است.

عطار نیشابوری یکی از عارفان و شاعران بزرگ ایران است که تحول عمیقی در عرفان اسلامی ایجاد کرده است. وی در زمینه عرفان، یک صاحب‌نظر کامل است و مقلد دیگر عرفا یا ادبا نیست؛ به عبارتی خودش مبتکر است. عطار در ادبیات عرفانی از دو جهت جایگاه مهمی دارد. نخست اینکه او اولین کسی است که عرفان را به معنی عمیق آن وارد ادبیات فارسی کرد. قبل از عطار در آثار عرفایی چون «امام محمد غزالی» و «خواجه عبدالله انصاری»، مضامین عرفانی مثل عشق، فنا، وحدت وجود و... وجود داشت، اما به معنی دقیق عرفانی نبود.

بیست و پنجم فروردین ماه روز بزرگداشت عطار نیشابوری، شاعر و عارف نامی قرن هفتم هجری نام گرفته است. با توجه به اهمیت اندیشه‌های عطار و نقش مهم وی در شکل‌دهی جریان عرفان ایرانی و بن‌مایه‌های ادبیات عرفانی و همچنین جایگاه ویژه وی در ادبیات ایران وجهان، بحق می‌توان این روز را روز بزرگداشت عرفان ایرانی نیز نامید. عطار را آغازگر جریانی در شعر فارسی می‌دانند که بعدها توسط مولوی به کمال رسید.

همایش روز ملی عطار نیشابوری ۲۵ فروردین ۱۳۹۵با حضور عطار پژوهان واندیشمندان و پیام وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در نیشابور برگزار می شود.