اخبار

اخیراً رسانه های خبری و فرهنگی ، با نوعی توجه و اقبال و ادبار از ناحیه اصناف فرهنگ و ادبی و عرفانی و ملی و نژادی جامعه ، به قرار صنعت فیلم یا سریال ، از سوی سازمان مطرح و مشهور دنیای فیلم و تصویر و سینما در جهان امروز(هالیود) در ترجمه احوال یکی از نام آورترین اعجوبه های عالم اندیشه و ذوق و مردم شناسی و اصلاح ساحت اعتقاد و ایمان ، جلال الدین بلخی ، ملفب به مولانا که در جهان مغرب و دنیای رسانه فرهنگی جهان ، او را به «رومی» می شناسند؛ مواجه شده اند.

در بسیاری از حكایت‌های مثنوی، مولانا با تصریح این مطلب كه هركس از جانب حق سخن می‌گوید، سخن او عین صواب است، وحی را منبع اعتبار و حقانیت افعال یا گزاره‌های اخلاقی شمرده است. پرسشی كه در این‌جا پاسخ آن را می‌جوییم، این است كه آیا می‌توان مساله اعتبار احكام اخلاقی نزد مولانا را با استفاده از همان طرزتلقی و تبیینی كه از دیرباز در مجادلات كلامی دنیای اسلام، نظریه حسن و قبح شرعی (Theological Voluntarism) نامیده شده و امروزه در حوزه فلسفه اخلاق نظریه فرمان الهی (Divine Command theory) خوانده می‌شود- و در این مقال نام اخیر آن را به‌كار خواهم برد- توضیح داد؟ این نظریه، نوعی دیدگاه مبتنی بر وظیفه اخلاقی است كه معتقد است افعال، مستقل از امر و نهی خداوند، مطلقا متصف به حسن (=خوبی) یا قبح (= بدی) نمی‌شوند. مطابق این نظر تشخیص خوب و بد تنها به‌واسطه فرمان خدا كه از راه شریعت به ما می‌رسد، امكان‌پذیر است و انسان- نه با عقل و نه در قلب خود- راهی به درك خوبی و بدی ندارد.

مدیر مرکز فرهنگی یونس امره گفت: برای کشورهای منطقه نظیرترکیه، ایران، تاجیکستان و افغانستان حضرت مولانا معنای متفاوتی دارد و مولانا باید در این سرزمین‌ها نماد دوستی، برادری، نزدیکی باشد.

معرفت‌شناسی اخلاق با سخنرانی ملكیان، فنایی، لاجوردی، اسلامی، صائمی و قانعی در پنجمین همایش نظام اخلاقی مولانا

مولانا حقیقت حکمت را به زبان ساده و شعر بیان کرده است. از این رو باید سخنان بزرگانی چون مولانا را بخوانیم تا به راز قرآن پی ببریم. اعتقاد من این است که هر جا علمی وجود داشته، قرآن آن حکمت و دانش را به زیباترین و موجزترین وجه بیان کرده است. من به حکمت دعا در قرآن می‌پردازم. سپس به رویکرد مولانا درباره حکمت دعا اشاره‌ای می‌کنم

پنجمین همایش «نظام اخلاقی مولانا» با عنوان «غواص بحار» از سوی موسسه سروش مولانا و با همکاری پژوهشکده فرهنگ، هنر و معماری جهاد دانشگاهی برگزار می‌شود.

از آن ملاقات که مولانا در پی ورود شمس تبریز به قونیه در بامداد روز شنبه 26 جمادی الاول سال 642 هجری با او داشت تا وفات مولانا یک فاصله زمانی سی ساله هست. مولانایی که ما می شناسیم و طراوت گفتار و بدایع خیال وی ما را شگفت زده می کند و در برابر صفای مدارا، عظمت فکر و وسعت دید او خاضعانه زانوی ادب بر زمین می نهیم، مولانای همین دوران سی ساله است.

گوهر گرانبهای ادب فارسی خرد است که در تمام دوران مورد ستایش نویسندگان و شاعران قرار گرفته، در تطور زمان با تعابیر مختلفی مثل علم، عقل و معرفت از آن یاد شده است. خرد گاهی معادل عقل جزوی و معرفت ابتدایی است و گاهی معادل عقل کلی و معرفت شهودی است. اولی را خرد بسیط و دومی را خرد مرکب نام نهاده‌ایم. هدف این مقاله بر آن است که آیا هر خرد بسیط به خرد مرکب تبدیل می‌شود؟ و آیا منحنی تحول و تبدیل، تاریخی و زمانی است یا به صورت همزمانی اتفاق می‌افتد؟ در این تحلیل محتوایی شاعرانی مانند؛ پیشاهنگان ادب فارسی، معاصران رودکی، حکیم ناصرخسرو، عطار و مولانا مورد نقد و بررسی قرار گرفته‌اند

مولانا، چونان کاروان‌سالار عرفا، معتقد به کثرت عوالم و تعدد مراتب خلقت است. وی سطوح «هیجده هزارگانه هستی» را ترکیبی از «جماده مرده» و «آگهی» می‌داند که ما در این کتاب، نیمه جماد هستی را «سخت‌افزار» و نیمه شعور و آگاهی آن را «نرم‌افزار» عالم نام نهاده‌ایم.

در پاسخ به اینکه «مولانا از آن کیست؟» باید گفت که مالکیت به عنوان یک امر اعتباری فقط به اشیا تعلق می‌گیرد و ما تنها می‌توانیم مالک اشیا باشیم؛ چراکه در برابر افراد و اشخاص نمی‌توان ادعای مالکیت کرد. اگر ادعای مالکیتی صورت می‌گیرد، صرفاً از جهت تفاخر به شخصی است که از درون فرهنگی برخاسته است که ما نیز به آن فرهنگ تعلق داریم و از درون آن فرهنگ برآمده‌ایم