فرزاد قائمی می‌گوید بیت‌های مشهور «چو ایران نباشد تن من مباد/ بدین بوم و بر زنده یک تن مباد» و «بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی» از فردوسی نیستند و به او منسوب شده‌اند؛ او توصیح می‌دهد این بیت‌ها از کجا آمده و بین مردم معروف شده‌اند.
صفحه منسوب به محمدرضا شفیعی کدکنی، چند بیت را به عنوان "ابیات جعلی و برساخته دیگران به نام فردوسی" منتشر کرد.
فریدون جنیدی با اشاره به بیت‌های مشهور منسوب به فردوسی درباره آنها توضیحاتی می‌دهد و می‌گوید از فردوسی نیستند.
« ویرایش تازه کتاب «فرهنگ گزیده شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی» به کوشش عبدالحسین نوشین منتشر شد.
چند ماه پیش استاد مینوی، "داستان رستم و سهراب" را که زیر نظر ایشان در کمال خوبی و زیبایی چاپ شده است و همراه است با یادداشتهایی که موشکافی‌ها و باریک‌بینی‌ها و ژرف نگرشنی‌ها و تردیدهای دانشمندانه و ادیبانه استاد را می رساند، و در آن جابجا، بر زیر و زبر واژه هایی زیر و زیرهایی با دست گذاشته شده است، تا ابهام و تردید در خواندن آنها را، از اندیشۀ خواننده بسترد، برای من فرستادند و از من خواستند تا، اگر بتوانم، سطری چند دربارۀ شاهنامه و برای بنیاد شاهنامه و چاپ در مجلۀ "سیمرغ" بفرستم.
دبیرخانۀ همایش بین‌المللی «انسان‌شناسی در حکمت ابن‌سینا» اولین نشست تخصصی همایش را با عنوان «نقش عقل عملی در اخلاق سینوی» برگزار می‌کند.
باید به بهانه‌های مختلف، «پهلوان‌های زنده» را نیز دریافت و اگر قابل ستایش هستند، آنها را ستود؛ خاصّه پهلوانانی که از قدرت و ثروت در این کشور سهمی ندارند و برای ستایشگران آنان بیم چاپلوسی در راه رسیدن به منافع مادی نمی‌رود!
ابوالفضل خطیبی شاهنامه‌پژوه به تشریح نسخه نویافته یکی از کهن‌ترین شاهنامه‌ها که در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نگهداری می شود، پرداخت و گفت: کهن‌ترین نسخه تاریخ‌دار ولی ناقص شاهنامه مورخ ۶۱۴ ق در کتابخانه شهر فلورانس و کهن ترین نسخه کامل آن، مورخ ۶۷۵ق در موزه بریتانیا در لندن نگهداری می‌شوند و می‌توان گفت هیچ یک از نسخه‌های محفوظ در کتابخانه‌های ایران چندان قدیمی و معتبر نیستند و به تصحیح شاهنامه چندان کمکی نکردند.
از آن‌جا که اثری از هخامنشیان در شاهنامه و بالطبع در خدای نامۀ عصر ساسانی نیست، از ابتدای شکل گیری مطالعات بر دودمان ساسانی، همواره بحث بر این بوده که آیا ساسانیان از هخامنشیان آگاهی داشته اند یا خیر.
در میان آثار ادب فارسی، شاهنامه بی شک نزدیک ترین آنها به سامانۀ باور شناختی ایران باستان است. در این مقاله کوشیده ایم که با استفاده از روش تحلیل محتوا نشانه های استوار و گمان آمیز دو امشاسپند خرداد و امرداد را در شاهنامه تحلیل نماییم. هدف پژوهش پاسخ به این سؤال است که چرا اندیشۀ امشاسپندان با وجود اهمیت معرفتی آن در متن شاهنامه به حسب ظاهر چنین کم اثر و بی فروغ است.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید