بزرگداشت "شیخ ابوالقاسم گورکانی" برگزار می شود

1392/11/6 ۱۹:۰۵

اردیبهشت سال آینده همایش بزرگداشت شیخ ابوالقاسم گورکانی در سرای اهل قلم برگزار می شود.

یک پژوهشگر فلسفه و عرفان اسلامی با اشاره به اینکه اردیبهشت سال آینده همایش بزرگداشت شیخ ابوالقاسم گورکانی در سرای اهل قلم برگزار می شود، گفت: این عارف اگر شناخته شود بسیاری از سلسله های عرفانی شناخته می شود. تمام سلسله های عرفانی که در آفریقا است مثل تیجانیه، نقشبندیه، قادریه و رفاهیه که در مصر هستند وامدار این عارف بزرگ و نامدار ایرانی هستند.

دکتر علی محمد صابری گفت: شیخ ابوالقاسم گورکانی از عرفا و اقطاب عرفان در قرن پنجم هجری قمری است. تولد او به احتمال زیاد در سال 350 و وفاتش به سال 450 است. این عارف بزرگ خراسانی از دهکده گورکان از توابع طوس مشهد است و معروف به شیخ الاکابر و پیر حاجاتی و پیر پر نیاز است.

صابری اظهارداشت:  اهمیتی که شیخ ابوالقاسم گورکانی دارد و این روزها سالگرد وفاتش نزدیک است این است که بیشتر سلسله های عرفانی در منطقه خراسان که تاجیکستان و ترکمنستان و قسمتهایی از پاکستان و افغانستان جزء خراسان آن زمان بوده اند به او می پیوندند. از جمله سلسله عرفانی نعمت اللهیه، کوکبیه و نقشبندیه حاصل تعالیم ایشان است. پیروان و شاگردان زیادی از جمله ابوعلی فارمذی، که داماد اوست و از بزرگان عرفان است ابوبکر نساج و ابوبکر عبدالله طوسی و شیخ ابوسعید ابوالخیر، فردوسی و به احتمال زیاد حتی شیخ ابوالحسن خرقانی را از طریق شیخ ابوعلی قصاب آملی تربیت کرده است. از حکما و علمایی که هم عصر شیخ ابوالقاسم گورکانی بوده اند و به دیدار ایشان رسیده اند ابوعلی سینا، ناصر خسرو، و فقهای بزرگی مثل شیخ مفید و سید رضی و سید مرتضی بوده اند.

این محقق و پژوهشگر حوزه فلسفه و عرفان اسلامی تصریح کرد: مدت خلافت الهی و قطبیت عرفانی وی حدود 70 سال بوده است. تأثیر زیادی در رشد و نمو فرهنگ معنوی ایران در قرن پنجم داشته است. بطوری که می شود گفت وی پدر فرهنگ طلایی ایران بوده است.

وی تأکید کرد:  یکی از مشایخ عرفان به نام صلاح مبارک بخاری می گوید وی کتابی به نام اصول الطریقه و فصول الحقیقه داشته که مفقود شده است. مزار ایشان در روستای ابوالقاسم از توابع تربت حیدریه است. اشعار زیادی از وی به جا مانده است که ابوسعید ابوالخیر در رباعیاتش تعدادی از آنها را آورده است. حتی ابونصر سراج طوسی در کتاب المع فی تصوف حدود 197 بیت شعر می آورد و می گوید این اشعار مال عرفای بزرگ است که نام و نشانی از آنها نمانده است.