وطن‌دوستی و اخلاق/ سید کاظم موسوی بجنوردی

1392/11/6 ۱۲:۰۸

راستی اگر کسی وطن‌خواه نباشد، یعنی برای فرهنگ و تاریخ و منافع ملی و مردم کشورش احساس محبت و دوستی نداشته باشد و خیانت به وطن را گناه نابخشودنی نداند چگونه آدمی است؟ آیا می‌توان به او اعتماد داشت که مثلاً وفای به عهد داشته باشد و یا برای شرف خود ارزشی قائل باشد و از دروغ و تهمت اجتناب داشته باشد و خیانت در امانت را دون شأن خود بداند.

راستی اگر کسی وطن‌خواه نباشد، یعنی برای فرهنگ و تاریخ و منافع ملی و مردم کشورش احساس محبت و دوستی نداشته باشد و خیانت به وطن را گناه نابخشودنی نداند چگونه آدمی است؟ آیا می‌توان به او اعتماد داشت که مثلاً وفای به عهد داشته باشد و یا برای شرف خود ارزشی قائل باشد و از دروغ و تهمت اجتناب داشته باشد و خیانت در امانت را دون شأن خود بداند. قطعاً کسی که برای وطن احساس محبت ندارد و نسبت به منافع ملی و مردم کشورش بی‌تفاوت است هرگز برخوردار از چنین فضائلی نبوده و یکسر فاقد اخلاق است، چنین فردی مسلماً حقیر و فاقد شرف است، او انسان پوچی است که طبعاً نباید برای او ارزشی قائل باشیم. گرچه بعنوان دیگر انسان باید حقوقش را حفظ کنیم و در هر حال از حقوق شهروندی محرومش نسازیم و اگر ممکن باشد در آموزش و تربیت او تلاش کنیم. علت این امر احترام به سنتهای خود است، احترام به کشور وطن خود است که هر کس در آن زندگی کند باید از حریم شخصی برخوردار باشد و حقوق فردی و اجتماعیش حفظ شود؛ اما من شخصاً با چنین فردی نمی‌توانم دوستی داشته باشم. کسی که اخلاق و شرف ندارد و با وطن و هویتش بیگانه و بی‌احساس است ارزش دوستی ندارد و باید از معاشرت با چنین شخصی دوری بجوئیم و بدون تعرض به حقوقش خوار و زبون و حقیرش پنداریم و در رفتارمان به او اعتنائی نداشته باشیم که این خود بهترین تنبیه اوست. افرادی که نسبت به وطن خود بی‌تفاوت هستند و قلبشان برای محبت وطن نمی‌تپد افراد بی‌ارزشی هستند که حقارت در وجودشان رخنه کرده و چنان بی‌شخصیت هستند که دریغ از من و شما که با او معاشرت داشته باشیم.