نوازش جان با نوای آب در دره آوستا

1392/10/4 ۱۱:۳۰

علیرضا اسلام پناه / آبشار و قندیل‌های یخی دره آوستا روستای زیبای ابرسج یکی از جاذبه‌های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود در فصل زمستان است.

علیرضا اسلام پناه / آبشار و قندیل‌های یخی دره آوستا روستای زیبای ابرسج یکی از جاذبه‌های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود در فصل زمستان است.

منطقه سمنان، آبشاری با ویژگی‌های بی‌نظیر که در کمتر جای دیگری یافت می‌شود. نواحی کوهستانی در فصول مختلف سال، مکانی مناسب برای گردشگران طبیعت تلقی می‌شود تا ساعاتی را به دور از هیاهوی شهرها در دامنه‌های کوهستان و دره‌های خوش آب و هوای آن سپری کنند.

قندیل‌های یخی درۀ آوستا در دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد. در فصل زمستان، سپیدی برف بر روی کوهساران، چهره‌ای دلربا به آن داده و چشم اندازهایی زیبا خلق می‌کند. البته توصیف گسترۀ شاهوار و زیبایی‌های نهفته در سلسله جبال البرز شرقی که در منطقۀ شاهرود به اوج خود می‌رسد، خود مجال و فرصت جداگانه‌ای می‌طلبد.

به گفته یکی از کهنسالان روستای ابرسج، نام منطقۀ آوستا به دلیل قداستی که برای آب جاری در این منطقه قائل‌اند از آوستا برگرفته شده است. وجود قلعه‌ای تاریخی و درختان اُرس یا اَوَرس در این منطقه بیانگر غنای تاریخی و طبیعی آن است.

آبشار و قندیل‌های یخی آوستا در فاصلۀ 15 کیلومتری شمال شاهرود قرار دارد. بعد از طیّ مسافتی به طول 6 کیلومتر از مسیر شاهرود به مجن به منطقۀ اقبالیه تغییر مسیر داده و از آنجا به بعد قدم در درّه ای پر رمز و راز و زیبا می‌گذارد.

در ابتدای دره آوستا، پیرمردی تنها در مزرعه کوچکش زندگی می‌کند، با چند گوسفند و مرغ و خروس. نام او اقبال است. مردی ادیب که شعرهای زیبایی می‌سراید. کرسی گرم کلبه عمو اقبال با چای بابونه و آویشن پذیرای کوهنوردان در روزهای سرد سال است.

پوشش گیاهی این منطقه متنوع است. از درختچه‌های گَون و زرشک تا درختان استوار اُرس و درختان همیشه سبز تا بالاترین ارتفاعات قلّۀ شاهوار نمایان است و از نظر گونه‌های جانوری غنی است که از آن جمله می‌توان به حیواناتی چون کَل، بُز، میش، قوچ، پلنگ، خرس و پرندگانی همچون عقاب و کبک اشاره کرد. در فصل بهار دامنه های دو طرف دره منتهی به آبشار پوشیده از گیاه "دازه" با گل‌های بنفش بسیار زیبا خودنمایی می‌کند.

نوای آب و آواز کبک‌ها تا رسیدن به قندیل‌های یخی، گوش و جانمان را نوازش می‌دهند. آنچه ما را مبهوت خود می‌کند گرمای نسبی مسیر دره در این فصل سال است. شاید تحرک و هیجان دیدن قندیل‌هاست که ما احساس سرما نمی‌کنیم!

شکل گیری قندیل‌ها معمولاً از اوایل دی تا اواخر اسفند ادامه دارد. هنگام پیاده روی در طول مسیر، یخ‌ها با اشکال زیبا در کنار جویبار بسته‌اند و تلألو نور خورشید با عبور از آن، رنگین کمان منشورگونه‌ای بر روی صخره‌ها و گلسنگ‌های مجاورش چشم نوازی می‌کند. گویی اشک تنهایی بر گونه صخره، قندیل بسته و چه عاشقانه به نظاره عابران می‌نشیند.

پس از حدود یک ساعت پیاده روی در مسیر رودخانه، پا به درّه‌ای اعجاب انگیز می‌گذاریم. در ورودی دره خبری از قندیل‌ها نیست. شیب کمی را با احتیاط به سمت بالا ادامه می‌دهیم و بعد از لحظاتی که نگاه را به بالا می‌گیریم از آنچه که در مقابل خود می‌یابیم دچار بهت و حیرت می‌شویم و ناخودآگاه فریاد شادی بلند می‌شود. شوق دیدن عظمت آنها قابل کتمان نیست.

شوق دیدن قندیل‌ها ما را به پیشروی بیشتر سوق می‌دهد و هر چه که به پیش می‌رویم خود را فراموش کرده و در فرازی زیبا از قدرت خالق هستی به تماشا می‌نشینیم، آنجا که روح را جلا می‌دهد و جانت را صفا.