«محمد شمس‌لنگرودی» 62ساله شد

1392/8/27 ۱۴:۵۹

امروز سالروز تولد محمد شمس‌لنگرودی، شاعر گرانقدر و دوست دیرینه من است. در این چند سطر تبریکی که برایش می‌نویسم نه سخن از شعرش که به اعتبار تیراژ کتاب‌هایش در قلب بسیاری جا کرده می‌توان گفت و نه شمس شاعر.

امروز سالروز تولد محمد شمس‌لنگرودی، شاعر گرانقدر و دوست دیرینه من است. در این چند سطر تبریکی که برایش می‌نویسم نه سخن از شعرش که به اعتبار تیراژ کتاب‌هایش در قلب بسیاری جا کرده می‌توان گفت و نه شمس شاعر. چاره‌ای نیست جز اشاره به دو سه نکته درباره او پیش از آنکه از ته دل گفته باشم «تولدت مبارک». شمس گوش بسیار حساسی برای آوای واژه‌ها دارد. دشوار است در تمامی شعر‌هایش ترکیبی یا واژه‌ای چشم و گوشخراش یافت. وسواس او در انتخاب واژگان دلنشین و بجا، تا جایی است که اگر یک واژه نابجا را در نقل از شعرش به‌جای کلمه‌ای که او به کار برده بگذاری آشفته می‌شود و حیرت می‌کند از اینکه چرا نقل‌قول‌کننده متوجه این ناسازی نیست و می‌تواند به‌راحتی آن را در اندام سازواره شعر او تحمل کند. بارها وسواس او را در این زمینه دیده‌ام و تقریبا موردی نبوده که با او همدلی نکرده باشم.
شمس سلیقه شعری بسیار پرورش‌یافته و خوبی دارد به‌ویژه در اشعار دیگران و شعر‌های ترجمه. در یکی از کتاب‌های شعر با ترجمه من شعری است که معمولا هرجا که خواسته‌ام شعرخوانی کنم از من می‌خواهند آن را هم بخوانم. شمس روزی در خلوتمان با حیرت گفت: من نمی‌دانم چرا اینقدر از این شعر خوششان می‌آید. به نظر من این شعر سستی است و اصلا لیاقت این‌همه تحسین ندارد. پس از اینکه توضیحاتی درباره ساختار شعر داد کاملا قانع شدم که شعر فقط با یک شگرد سانتی‌مانتالیستی است که در دل می‌نشیند و بهتر بگویم در خوانش اول مخاطب را گول می‌زند وگرنه اصلا شعر قوی نیست. یک‌بار دیگر هم درباره یک شاعر که باز من از او کتابی ترجمه کرده‌ام گفت: نمی‌دانم چرا رفتی سراغ او. درست است این شاعر معروف است اما شعر خوب بسیار کم دارد. طبیعی است من اول موافقت نکردم. اما بعدها خودم به این نتیجه رسیدم و به سلیقه شعری او آفرین گفتم.
شمس سالی دیگر از عمر پربرکت خود را دارد آغاز می‌کند و ادبیات ما امید دارد که صفحات بیشتری از این سال‌ها را ورق بزند و بار شعر بیشتری از او بگیرد.