حسين (ع) احيا كننده حقيقت/ غلامرضا اعواني

1392/8/14 ۱۱:۰۸

عاشورا، جايگاه عظيمي در تاريخ اسلام دارد. به عبارتي خوابي كه حضرت ابراهيم(ع) ديدند كه حضرت اسماعيل(ع) را به قربانگاه مي برند، تعبيرش در امام حسين(ع) انجام شد و طبق نظر بعضي از مفسران آياتي از قرآن به اين معني دلالت دارد: آنجايي كه داستان حضرت اسماعيل(ع) را بيان مي كند و مي فرمايد: «وفديناهُ بِذِبْحٍ عظِيمٍ»: و او را در ازاي قرباني بزرگي كه مراد همان گوسفندي باشد كه حضرت ابراهيم (ع) قرباني كرد، فدا داديم.

    عاشورا، جايگاه عظيمي در تاريخ اسلام دارد. به عبارتي خوابي كه حضرت ابراهيم(ع) ديدند كه حضرت اسماعيل(ع) را به قربانگاه مي برند، تعبيرش در امام حسين(ع) انجام شد و طبق نظر بعضي از مفسران آياتي از قرآن به اين معني دلالت دارد: آنجايي كه داستان حضرت اسماعيل(ع) را بيان مي كند و مي فرمايد: «وفديناهُ بِذِبْحٍ عظِيمٍ»: و او را در ازاي قرباني بزرگي كه مراد همان گوسفندي باشد كه حضرت ابراهيم (ع) قرباني كرد، فدا داديم. «إِنّ هذا لهُو الْبلاء الْمُبِينُ»: اين آزمايش بزرگي براي حضرت ابراهيم (ع) بود، اما در ادامه آيه آمده است: «وتركنا عليهِ فِي الْآخِرِين»: اين را براي ديگران باقي گذاشتيم. به اين علت مفسران مي گويند كه اين آزمايش براي امام حسين (ع) واقع شد و ايشان از اين امتحان الهي سربلند بيرون آمدند. در ظاهر اين امر، مقامي بوده كه خداوند براي حضرت امام حسين(ع) حفظ كرده است، مقام شهادت مقام عظيمي است كه فقط خواص به اين درجه مي رسند. به اين دلايل است كه به حضرت امام حسين(ع) ذبيح الله مي گويند. از سوي ديگر حضرت امام حسين(ع) دين اسلام را احيا كردند و به حقيقت محمدي بازگرداندند، به حقيقتي كه در زمان حضرت رسول(ص) بود، چنانچه امام علي(ع) هم اين كار را انجام دادند و دين را به اصل خود برگرداندند و از انحراف ها جلوگيري كردند و در واقع همه امامان اين كار را كردند چراكه آنها وارثان بحق حضرت رسول (ص) و قرآن مجسم و ناطق بودند، اين كار را انجام دادند و قرآن و دين را احيا كردند. مثلامولانا به عنوان عارفي اسلامي اشعاري درباره امام حسين (ع) دارد. عرفا هم به مقام امام حسين (ع) توجه دارند و هم به اينكه ايشان محيي بوده يعني ايشان را احيا كننده دين مي ديدند كه عارف بالله به معني حقيقي است كه انجام قيام عاشورا و ايستادگي و شهادت اين گونه فقط از يك انسان كامل ساخته است. ايشان در مظهر انسان و ولي كامل هستند كه فقط انسان كامل مي تواند دين را احيا كند. ايشان در واقع وارث بحق رسول الله (ص) و وارث بحق ايشان و عالم حقيقي دين است، نه تنها ارث جسماني از حضرت رسول (ص) بلكه جسم روحاني و معنوي هم از ايشان بردند و وارث ولايت و وارث حقيقي ايشان بودند و البته همه ائمه (ع) ما اين گونه بودند و عرفا اينها را قبول دارند: چنانچه مولانا در اشعارش آورده است. همچنين عطار در تذكره الاوليا كلام خود را با امام صادق(ع) و امام باقر(ع) شروع مي كند و مي گويد ولايت متعلق به اينهاست، اينها عرفاي حقيقي بودند و اين اعتقاد در ميان عرفا و انديشمندان و نويسندگان اسلامي فراوان ديده مي شود. شايد در بسياري از آثار اين امر پيدا نباشد اما در باطن همه آنها هست. اگر باطن شيعه ولايت باشد، همه عرفا قايل به ولايت و سالك راه ولايت هستند و بنابراين ائمه(ع) را نمونه اعلاي ولايت مي دانند. همه عرفا اين گونه هستند، مثلاكتاب فتوحات ابن عربي را ببينيد كه درباره ائمه (ع) ما چه مي گويد در بسياري از موضوعات كتاب به امام جعفر صادق(ع) و... اشاره دارد.