باستان‌شناس جوان؛ هدف گمشده؟/احمد محیط‌طباطبایی

1392/8/12 ۰۹:۳۸

در خاتمه از مسوولان جدید سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تقاضا می‌شود تا با مساعدت و پشتیبانی از این موضوع، زمینه مناسبی فراهم شود تا این قطار به ریل اصلی خود بازگردد و به این ترتیب الگویی برای سایر رشته‌های علمی تشکیل‌دهنده میراث‌فرهنگی چون مردم‌شناسی، مرمت آثار و... شود.

شنیدن خبر برگزاری همایش باستان‌شناس جوان در دانشگاه تهران، موجب خرسندی بانیان این امر شد زیرا استمرار آن را مشاهده می‌کنند و به این سبب باید از برگزار‌کنندگان این همایش همچون هر نشست و کنگره‌ای در زمینه باستان‌شناسی ایران که موجب رونق این دانش در کشور می‌شود سپاسگزار بود‏؛ اما این رضایت و خشنودی خاطر پس از شنیدن اخبار کنگره با سوالی در اذهان بانیان همایش باستان‌شناس جوان جایگزین شد که به هدف اصلی برگزاری نخستین همایش بازمی‌گردد. همایش باستان‌شناس جوان شکل گرفت، برای آنکه فاصله میان نسل‌های باستان‌شناسی ایران را تا حدودی جبران کند؛ همایش باستان‌شناس جوان برگزار شد تا محلی برای ملاقات دانشجویان باستان‌شناسی فراهم شود؛ همایش باستان‌شناس جوان برگزار شد تا تمامی گروه‌های باستان‌شناسی در قالب دانشجویان، خود در چنین رویدادی حضور یابند و با یکدیگر به گفت‌وگو پرداخته تا از طریق این ملاقات‌ها آشنایی‌ها ایجاد شود که خود منجر به تشکیل انجمن‌ها و تشکل‌های باستان‌شناسی ایران شود یعنی حاشیه چنین نشستی از خود متن آن مهم‌تر بود؛ زیرا حداکثر سن برای سخنرانان شرکت‌کننده در چنین همایشی 30سال تعیین شده بود و به تبع آن، دبیر کنگره نیز باید دانشجو رشته باستان‌شناسی می‌بود. حمید فهیمی در اولین همایش و شهرام زارع در دومین همایش، مسوولیت دبیری همایش را در کسوت دانشجویی برعهده  داشتند.
 سخنرانان این دو دوره نیز از دانشجویان بودند اگرچه امروز از خبرگان و استادان این رشته‌اند. جلسات نخستین همایش، در موزه ملی ایران به پشتیبانی معاونت معرفی و آموزش وقت سازمان برگزار شد و دومین همایش، با همکاری سایر بخش‌های سازمان میراث‌فرهنگی کشور در دانشگاه تهران تحقق پذیرفت و مقرر بود دامنه این حمایت از سازمان میراث تا حوزه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری امتداد یابد برای آنکه شاهد برگزاری همایش‌های بعدی در گروه‌های آموزشی باستان‌شناسی دانشگاه‌های مستقر در استان‌ها باشیم؛ زیرا این استمرار موجب معرفی ظرفیت‌های هر گروه و دانشکده وابسته آن می‌شد و در نهایت، منجر به شکل‌گیری حلقه دوستی میان دانشجویان باستان‌شناسی می‌شد که آینده این علم، متعلق به آنان است؛ حال آنکه همایش فعلی بیشتر شکل یک همایش تخصصی در زمینه باستان‌شناسی را به جای یک نشست دانشجویی گرفته بود. در خاتمه از مسوولان جدید سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و وزارت علوم، تحقیقات و فناوری تقاضا می‌شود تا با مساعدت و پشتیبانی از این موضوع، زمینه مناسبی فراهم شود تا این قطار به ریل اصلی خود بازگردد و به این ترتیب الگویی برای سایر رشته‌های علمی تشکیل‌دهنده میراث‌فرهنگی چون مردم‌شناسی، مرمت آثار و... شود.