سعید معیدفر به دبا گفت: گروه های فشار دیگر خریدار ندارند

1392/7/10 ۱۴:۳۵

تاریخچه گروه های فشار و خشونت طلب به قبل تر از زمان شعبان بی مخ ها باز می گردد اما با وجود اینکه جامعه به سمت آگاهی پیش می رود حضور این افراد هنوز جای تعجب و البته سوال دارد. سنگ پرانی در مراسم ها و کفش پرانی در انظار، تنها یک توجیه دارد که از نظر دکتر معیدفر بی هویت و بی ریشه بودن افراد عامل تنها دلیل منطقی آن است

تاریخچه گروه های فشار و خشونت طلب به قبل تر از زمان شعبان بی مخ ها باز می گردد اما با وجود اینکه جامعه به سمت آگاهی پیش می رود حضور این افراد هنوز جای تعجب و البته سوال دارد. سنگ پرانی در مراسم ها و کفش پرانی در انظار، تنها یک توجیه دارد که از نظر دکتر معیدفر بی هویت و بی ریشه بودن افراد عامل تنها دلیل منطقی آن است.

در بررسی جایگاه گروه های فشار و تندرو در جامعه زمینه های بازتولید این عده چیست؟

از گروه های فشار بیشتر به عنوان ابزار استفاده می شود. افرادی که مثلاً اتفاقات قم را ایجاد می کنند یا کسانی که به ماشین رئیس جمهور تعرض می کنند، همه ابزارهایی هستند در جهت منافع عده ای خاص. اگر تاریخ ایران را هم مطالعه کنیم خواهید فهمید که این نوع افراد جزو افراد بی ریشه و بی فکر جامعه محسوب می شدند که توسط مراجع دیگری تحریک می شده اند یا به نحوی برای مقاصد خاص خریداری می شدند.

آیا وجهه دینی می تواند حرکات غیر عقلانی و غیر منطقی این افراد را پوشش دهد؟

این دسته از افراد در دوره های که حکومت رنگ غیر دینی داشت بیشتر به عنوان افراد لات که هیچ ریشه ای ندارند شناخته می شدند و ظاهری شبیه لوتی های محلی آن زمان را داشتند. اما امروز ظاهر متناسب با شرایط روز پیدا کرده اند و به اصطلاح خود را مذهبی می نامند که با نشانه هایی مثل ریش و پیرهن های بلند روی شلوار به اصطلاح به خود هویت دینی می دهند. اما فرقی نمی کند، این افراد چه در گذشته به اسم لوتی و چه در زمان حال که خود را مذهبی می نامند، در رویارویی های سیاسی عمدتاً از ابزاری به نام خشونت و هوچی­گری استفاده می کنند که خاصه افرادی بی منطق است. افرادی که حاضر نیستند بیایند در صحنه به صورت دمکراتیک و عقلانی خواسته های خودشان را مطرح کنند چراکه خواسته های موجهی ندارند و در عین حال از سوی جامعه نیز مورد حمایت قرار نمی گیرند. آنها تنها یک جمعیت ابزاری شده برای مقاصدی غیر منطقی و غیر قانونی هستند. از این رو با این نوع رفتارها مثل حمله به شخصیت ها و میتینگ ها خواسته های خود را مطرح می کنند.

اولین حضور تاریخی این جمعیت های خشونت طلب و گروه های فشار را در چه برهه  ای می توان مشاهده کرد؟

اگر به تاریخ نگاه کنیم می بینیم اولین گروه هوچی­گران که با زور و بی نظمی می خواهند مقاصدشان را تحمیل کنند توسط سردار سپه ایجاد شد. او وقتی داشت با تمام قدرت ایران را قبضه می کرد. چون فاقد منطق برای اهداف خود بود و همچنین هیچ پشتگرمی از سوی مردم، حتی هیچ طرفداری در احزاب آن زمان مثل انقلابیون و دمکرات ها نداشت؛ جمعی را با پول به جاهای مختلف می فرستاد تا با هوچی گری و بر هم زدن میتینگ ها بتواند به مقاصد خود برسد. از این رو این افراد از گذشته جز ضربه زدن به حیثیت جامعه، منافع ملی و دمکراسی در بین مردم هیچ کار خاصی نکرده اند.

آیا باید واقعاً از آنها ترسید یا آنها را به عنوان یک تهدید جی به حساب آورد؟

اگر یک روزی در گذشته مثل واقعه 28 مرداد اینها اهمیت داشتند و تأثیر گذار بودند یا حتی در دوره کنونی توانستند تأثیراتی بگذارند دیگر دوره یشان سپری شده است. چراکه تقریبا همه گروه های جامعه از دست چنین افرادی و اقداماتشان دچار آسیب و ضرر شده اند.

جامعه ما امروز در شرایطی قرار دارد که این نوع جمعیت ها دیگر در بینشان رنگ باخته است و دیگر تأثیر ندارند چنانچه داریم می بینیم تعدادشان کاهش یافته است و پروندهایشان از کارهایی که کرده­اند سنگین شده است. از سوی دیگر مواجهه نیروی انتظامی با رفتارهای خشونت آمیز آنها این امید را ایجاد کرده است که دیگر مشت آنها باز شده و سیاست مداران به رفتارهای آنها هیچ توجهی ندارند.

اما از سوی مذاکره کننده های خارجی رفتار چنین افرادی بیشتر مورد توجه است؟

مردم خوب می دانند در شرایط خاصی که کشورما قرار گرفته است حضور این جمعیت ها می تواند شرایط را دشوارتر کند. ازاین رو هیچ علاقه ای از سوی مردم و گروه های مختلف به این جمعیت ها وجود ندارد. شرایط به گونه ای است که هر نوع خشونت ضرر جدی به منافع ایران می زند. در سطح بین الملل هم با رفتارهایی که سیاستمداران ما نشان داده اند و عزم و جزم آنها برای حرکت های بعدی، در فضای ایران دیگر جایی برای خشونت طلب ها باقی نگذاشته است. من فکر نمی کنم که دامن ملت ایران از کاری که آنها می کنند آلوده شود. رفتارهای سنجیده با جمعیت های افراطی که ابزار دست هستند باعث می شود کارهای آنها هیچ تأثیری در روابط بین الملل ایران نداشته باشد.