نمایش «مجسمه‌های کوچک» پرویز تناولی

1392/7/10 ۱۰:۳۲

پرویز تناولی مدت‌هاست که در خارج از ایران نمایشگاه‌های متفاوتی را برگزار می‌کند. تعدادی از آثار او همین چند هفته پیش به همراه آثاری از عباس کیارستمی، شادی قدیریان و... در حراجی لندن به نمایش درآمد. حالا همین جمعه‌ای که بیاید، قرار است، مجموعه‌ای از «مجسمه‌های کوچک» دیده نشده‌اش در گالری ماه مهر به نمایش گذاشته شود و رونمایی از کتاب تازه‌اش نیز انجام خواهد شد. این مجموعه حاوی چهار مجموعه از آثار اوست. از شاعر و پرنده و عشاق گرفته تا هیچ و این در حالی است که قرار است کتاب تازه او با نام «تاریخ مجسمه‌سازی در ایران» که توسط «نشر نظر» منتشر شده، رونمایی ‌شود

پرویز تناولی مدت‌هاست که در خارج از ایران نمایشگاه‌های متفاوتی را برگزار می‌کند. تعدادی از آثار او همین چند هفته پیش به همراه آثاری از عباس کیارستمی، شادی قدیریان و... در حراجی لندن به نمایش درآمد. حالا همین جمعه‌ای که بیاید، قرار است، مجموعه‌ای از «مجسمه‌های کوچک» دیده نشده‌اش در گالری ماه مهر به نمایش گذاشته شود و رونمایی از کتاب تازه‌اش نیز انجام خواهد شد. این مجموعه حاوی چهار مجموعه از آثار اوست. از شاعر و پرنده و عشاق گرفته تا هیچ و این در حالی است که قرار است کتاب تازه او با نام «تاریخ مجسمه‌سازی در ایران» که توسط «نشر نظر» منتشر شده، رونمایی ‌شود. در این مراسم دکتر علیرضا سمیع آذر و محمودرضا بهمن‌پور مدیر نشر نظر سخنرانی می‌کنند. تناولی در یادداشتی برای این نمایشگاه نوشته است: «یکی از صفات خوب هنرمندان و صنعتگران گذشته ایران ساختن اثر در ابعاد کوچک بود. وقتی در کار جمع‌آوری قفل بودم،

متوجه شدم هرگاه قفل‌سازی به اوج و استادی می‌رسید، دست به ساختن قفلی کوچک می‌زد. چنانکه استاد حسن نوری قفل ساز زمان‌شاه طهماسب قفل‌هایی از فولاد ساخته بود که در پوست پسته جا می‌گرفتند. نقاشی ایران یا مینیاتور نیز خالی از این تفکر نبود و استادی در کوچک‌سازی بود. اخلاق فوق علاوه بر این‌که ریشه در تواضع داشت، معانی دیگری را هم به دنبال می‌آورد و آن «بیان مطالب در حجم کم» بود. بزرگ‌سازی که امروز ذهن اکثر هنرمندان را مشغول داشته، پدیده تازه‌ای است و ریشه در مکتب نیویورک و اواسط قرن بیستم دارد و بی‌ارتباط با ابر قدرت شدن آمریکا نیست. این پدیده مطلوب فضاهای بزرگ، چون موزه‌ها، بانک‌ها و ورودی برج‌های بلند است و هدفش تاثیرگذاری بیش از حد بر بیننده و تحمیل ابعاد غول آسای خود بر اوست؛ پدیده بزرگ‌سازی امروزه به صورت امری جهانی درآمده و تمایل به ساختن احجام بزرگ همه‌گیر شده، حال آن‌که جثه انسان تغییری نکرده است.

در گذشته دور هم احجام بزرگ چون بت‌ها و بوداها و معابد و کاخ‌ها بر مبنای همین افکار ساخته می‌شدند و هدفشان سلطه بر بیننده از طریق به نمایش گذاشتن عظمت بت و بنا در مقابل کوچکی انسان بود. به‌رغم آگاهی بر همه این‌ها، مجسمه‌های کوچک من بر مبنای هیچ‌یک از آن‌چه در بالا آمد ساخته نشده‌اند، بلکه در بینابین کارهای بزرگ‌تر و وقفه‌های کوتاهی که پیش می‌آمده شکل گرفته‌اند. مجسمه‌سازی - به‌ویژه نوعی که من می‌سازم - نیاز به وقت زیاد دارد و ابعاد بزرگش به زمانی طولانی که گاه از ماه و سال فراتر می‌رود. در فاصله این دوران طولانی و وقفه‌هایی که پیش آمده، این نمونه‌ها را ساخته‌ام. این درست است که مجسمه‌های کوچک فاقد آن گویایی‌ای هستند که بزرگ‌ترها دارند، اما در «ثبت افکار» چیزی از بزرگ‌ترها کم ندارند و اگر فرصتی یابند، آمادگی بزرگ شدن دارند. هیچِ بزرگ در مدح بزرگی هیچ است و هیچِ کوچک در وصف کوچکی آن. نه آن مردود است و نه این مقبول، هر دو هستند، چنین است شاعر و عشاق و دیگران.»