میرجلال الدین کزازی : جهانیان ایران را به پاس سخن پارسی می‌شناسند

1392/6/31 ۱۰:۱۸

میرجلال الدین کزازی با بیان این‌که جهانیان ایران را به پاس سخن پارسی می‌شناسند، گفت: به ستیغ رسیدن شاعران پارسی‌زبان، آن‌ها و آثارشان را ماندگار کرده است

 میرجلال الدین کزازی با بیان این‌که جهانیان ایران را به پاس سخن پارسی می‌شناسند، گفت: به ستیغ رسیدن شاعران پارسی‌زبان، آن‌ها و آثارشان را ماندگار کرده است. این نویسنده و پژوهشگر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ماندگاری شعر پارسی گفت: به این پرسش می‌توان از دیدگاه‌های گوناگون پاسخ‌های گوناگون داد. به گفته کزازی، ادب و هنر به گونه‌ای است که می‌توان آن را به کوهی بلند مانند کرد که هر کوه دارای دامنه و میانه و ستیغ است. او افزود: پاره‌ای از سخنوران و هنرمندان در دامنه‌های کوه هنر و ادب می‌مانند، پاره‌ای به میانه‌ها می‌رسند و اندکی از آنان می‌توانند به ستیغ راه بجویند. کزازی همچنین اظهار کرد: سخنوران و هنرمندانی که به ستیغ رسیده‌اند، همواره یگانه خواهند ماند و بی‌همانند، زیرا کسی نمی‌تواند در آن کوه فراتر از آنان برود، از این‌رو دیگر سخنوران و هنرمندان به گونه‌ای آرمان‌گرایانه همواره می‌کوشیدند که تا آن‌جا که می‌توانند، به ستیغ، یا به سخن دیگر، به سخنوران ستیغینه برسند. این استاد زبان و ادبیات فارسی ادامه داد: در پهنه ادب پارسی سخنورانی بزرگ و بی‌مانند همچون فردوسی، سعدی، حافظ و مولانا به ستیغ رسیده‌اند. او گفت: هر روزگار در تاریخ فرهنگ، ادب، اندیشه و هنر، ویژگی‌ها، هنجارها و کارسازهایی دارد که آن را از دیگر روزگاران جدا می‌دارد. کزازی تصریح کرد: این ویژگی‌ها و هنجارها و توانش‌ها در پروردن بزرگان و نام‌آوران همواره در کارند که اگر روزگار دگرگون بشود، نمی‌توان چشم داشت که آن‌چه در آن روزگار پدید آمده است، در روزگار دیگر نیز پدیدار شود. وی درباره گسترش شعر پارسی در میان سایر ملل نیز معتقد است: چون این سخنوران به ستیغ سخن رسیده‌اند، نه تنها ایرانیان، که مردمان هنرشناس ادب‌دوست دیگر کشورها نیز خوش می‌دارند که با آن ستیغ با آن فرازنای، آشنایی و پیوند بیابند. او در ادامه عنوان کرد: از این‌روی ادب پارسی که بی‌گمان فرازنای فرهنگ ایرانی است، بر روندهای ادبی فرهنگی در جهان اثری بنیادی و پایدار نهاده است. کزازی در مثال این گفته اظهار کرد: نمونه‌ای بسیار برجسته و روشنگر را می‌توان از فیلتزجرالد، سخنور انگلیسی، مثال زد که رباعی‌های خیام را به انگلیسی برگرداند. او افزود: این رباعی‌ها آن‌چنان در یاد و نهاد و دل و جان انگلیسی‌زبانان کارگر افتاد که بر پایه سروده‌های خیام به پیروی از شیوه او در سخنوری، دبستانی در شعر انگلیسی پدیدار شد. او ادامه داد: از همین روی مایه شگفتی نیست که سالاران سترگ سخن در ادب ایرانی بزرگانی همچون فردوسی، سعدی، حافظ و مولانا، آوازه‌ای جهانی یافتند که بر روندها و سامانه‌های ادبی جهان کارساز افتاده‌اند. به گفته کزازی، جهانیان ایران را پیش و بیش از هر ویژگی والا به پاس سخن پارسی و سخنوران نام‌دار و شگفتی‌کار آن می‌شناسند.