شهرام ناظري و شمس‌لنگرودي در دانشگاه شریف

1392/6/9 ۱۰:۱۸

دانشگاه صنعتی شریف در نخستین رویداد TEDx دانشگاهی خود، با گردهم آوردن تعداد زیادی از چهره‌های شناخته شده بسیاری را به برنامه خود کشاند. از شهرام ناظری گرفته تا لیلی گلستان، رضا کیانیان، عادل فردوسی‌پور و شمس‌لنگرودی و همچنین دیگرانی از حیطه فرهنگ، ‌ورزش و هنر. TEDx یک رویداد پرمخاطب در زمینه طرح و نشر ایده‌های نو است که در بسیاری از کشورهای دنیا به صورت مستقل و به الگوبرداری از شیوه بنیاد TED برگزار می‌شود.

دانشگاه صنعتی شریف در نخستین رویداد TEDx دانشگاهی خود، با گردهم آوردن تعداد زیادی از چهره‌های شناخته شده بسیاری را به برنامه خود کشاند. از شهرام ناظری گرفته تا لیلی گلستان، رضا کیانیان، عادل فردوسی‌پور و شمس‌لنگرودی و همچنین دیگرانی از حیطه فرهنگ، ‌ورزش و هنر. TEDx یک رویداد پرمخاطب در زمینه طرح و نشر ایده‌های نو است که در بسیاری از کشورهای دنیا به صورت مستقل و به الگوبرداری از شیوه بنیاد TED برگزار می‌شود. در این برنامه «شهرام ناظری» و «شمس لنگرودی » به شیوه‌ای متفاوت به بیان جایگاه شعر و موسیقی و زمینه‌سازی برای به کارگیری ایده‌های نو در آن پرداختند. شهرام ناظری که در بیش از 30 سال فعالیت خود بیش از 40 آلبوم موسیقی منتشر کرده، گفت: «می توان 120 سال گذشته موسیقی کشور را به دوره‌هایی تقسیم کرد که استادان بنام آواز توانسته‌اند با ارائه یک سبک خاص، آن‌ها را تحت‌تاثیر خود بگیرند. اما متاسفانه این روند در چند دهه اخیر به یک دور باطل تقلید کشیده شده است.»شهرام ناظری معتقد است که گنج واقعی هر هنرمندی درون خود اوست و اگر این گنج کشف شود، دیگر جایی برای دنبال کردن سبک دیگری نمی‌ماند. به گفته این استاد آواز در آغاز کار او، تنها دو نفر از استادانی که سبکش را شنیدند، وی را به ادامه این مسیر تشویق کرده‌اند؛ استاد نورعلی برومند و داریوش صفوت: «استاد صفوت پرده‌ای را از جلوی چشم من کنار زدند.

به من گفتند یک روح حماسی در صدای تو وجود دارد که در موسیقی ایران وجود داشته اما در طول تاریخ از بین رفته است.»شمس‌لنگرودی نیز در این همایش به این مساله اشاره کرد که: «شعر، از دستم ظهور می‌کند، وقتی به باز کردن هیچ دری قادر نیست!» شمس‌لنگرودی در این رویداد در سالن جابرابن‌حیان سعی کرد تا با مرور جایگاه شعر از ابتدای وجود انسان، دری تازه از کارکردهای آن را روی شرکت‌کنندگان بگشاید. از نظر او شعر و اصولا هنر، نتیجه ناتوانی آدمی است در مقابله با توفان‌های ناشناخته زندگی. وی شعر را نتیجه حیرت‌زدگی بشر می‌داند که در ابتدا خود را به صورت ورد برای رویینه کردن بشر در برابر کائنات نشان داده است: «میلیون‌ها سال طول کشید تا شعر از وردگونگی جدا شد؛ قهرمانی‌ها را به نمایش گذاشت و به موازات عمیق‌تر شدن درک و شناخت زمینی‌تر شد. قهرمانان آن از آسمان و جنگیدن با ایزدان فرود آمدند و سپس به جنگ با دیوان و پس از آن جنگ با یکدیگر پرداختند.» به اعتقاد او شعر در طول قرن‌ها از پله‌های قداست پایین آمده و پابه‌پای انسان به زوال نیز پرداخته است. شمس‌لنگرودی درعین‌حال معتقد است که «جاری شدن شعر در هنرهای دیگر، نقاشی شاعرانه، تئاتر شاعرانه و موسیقی شاعرانه، باعث کم شدن قداست شعر شده است. این پدیده به دنبال بازتعریف‌های مدرنیته و جدی گرفته شدن ادبیات توده و نیز پیدایش رمان، بخشی از وظایف خود را به رمان سپرد و ابزار نخبگی شد». او علاقه شاعران و داستان‌پردازان نخبه گرا در تخصصی کردن شعر و رعب‌انگیز کردن آن را نکوهش می‌کند. به نظر شمس‌لنگرودی، نخبگان نیز دیر یا زود به سرنوشت ایزدان گذشته دچار می‌شوند و در توفان داده‌های هر روزه، علم، نخبگی، هنر و شعر عمومی‌تر خواهد شد.