1392/4/29 ۱۱:۱۶
توماس فریدمن ستون نویس روزنامه نیویورک تایمز در تظاهرات منجر به سقوط مبارک در سال 2011 و اعتراضات میدان تقسیم در ترکیه در سال 2013 به هر دو کشور سفر کرده و مشاهدات خود را به قلم در آورده است. او معتقد است در دنیای امروز رهبران باید در جاده ای دو طرفه با شهروندان خود سخن بگویند چرا که مردم منبع تولید قدرت هستند.
*** منبع: نیویورک تایمز، ترجمه: محمد حسین باقی : من که شاهد قیام مردم مصر در میدان تحریر در سال 2011 بودم، مشتاق بودم تا آن قیام را با تظاهرات مردم ترکیه در میدان تاکسیم در سال 2013 مقایسه کنم. این دو بسیار متفاوت هستند. مصری ها می خواستند پرزیدنت حسنی مبارک را ساقط کنند. اقدام آنها «عملی انقلابی» [Revolution ] بود. ترک ها اما در اقدامی که حاکی از «نفرت شدید» [Revulsion ] است گرفتار هستند. آنها (هنوز) دنبال این نیستند که نخست وزیر منتخب خویش رجب طیب اردوغان را که به شکلی دموکراتیک انتخاب شده ساقط کنند. آنچه آنها انجام می دهند همانا اعلام خطر است. پیام آنها روشن است:«از جلوی چشم ما دور شوید، از مسدود کردن راه تنفس دموکراسی اجتناب کنید و مثل سلطان های مدرن امروزی، متکبر و از خود راضی نباشد»
ترک ها در ابتدا به خیابان ها ریختند تا از یکی از معدود فضاهای سبز استانبول (گِزی پارک) در برابر پروژه ی اردوغان برای تخریب آن پارک محافظت کنند. آنها به خیابان ریختند به این دلیل که نخست وزیر (که طی 11 سال گذشته بر سیاست های ترکیه چیره بوده و هنوز هم از حمایت نیمی از مردم مذهبی ترکیه برخوردار است) مخالفان را سرکوب کرده است. اردوغان از قوانین مالیاتی و ابزارهای دیگر برای ارعاب رسانه ها و مخالفان و واداشتن آنها به سکوت استفاده کرده است (سی.ان.ان ترک ابتدا این تظاهرات را پوشش نمی داد و در عوض سعی داشت تا برنامه ای در مورد پنگوئن ها را به روی آنتن بفرستد) و اپوزیسیون رسمی پارلمانی هم بی اثر است. بنابراین در حرکتی که عواقبی جالب به دنبال داشت جوانان ترکیه برای اینکه به اپوزیسیونی واقعی تبدیل شوند از توییتر به عنوان شبکه ارتباطی و خبری خود و از گزی پارک و میدان تاکسیم به عنوان پارلمانِ خود بهره جستند. در انجام این کار آنها پیامی به اردوغان فرستادند: در دنیای سیال امروز، هیچ کس گفت و گوی یک طرفه نخواهد داشت. امروزه رهبران در جاده ای دو طرفه به مذاکره و گفت و گو با شهروندان می پردازند. اردوغان که در محاصره ی بله قربان گویان قرار گرفته این درس را نفهمید. در 7 ژوئن، او اعلام کرد که کسانی که سعی می کنند تا ما را در مورد میدان تاکسیم «نصیحت کنند، در مورد حوادث وال استریت ژورنال چه کردند؟ در مورد گاز اشک آور و آن 17 نفری که در آنجا کشته شدند چه کردند؟ واکنش آنها چه بود؟»به فاصله یک ساعت، سفارت امریکا در ترکیه بیانیه ای به انگلیسی و ترکی انتشار داد و به اردوغان یادآور شد که «هیچ مرگی در نتیجه اقدامات پلیس در وال استریت رخ نداد». تردیدی نیست که اردوغان توییتر را به عنوان جامعه ای که دارای «بدترین تهدید» است محکوم کرد.
سه ترک در امریکا به حوادثِ استانبول با ایجاد کمپینی با عنوان « Indiegogo.com» پاسخ دادند. آنها تبلیغی تمام صفحه ای در نیویورک تایمز برای حمایت از معترضین خریداری کردند. به گزارش فوربس، «آنها در روز اول این تبلیغ و در یک کلیپ، بطور ساعتی کمکی 2500 دلاری از سوی 50 کشور دریافت کردند و در 21 ساعت اول رقم این کمک ها از 53 هزار و 800 دلار عبور کرد» آنچه غم انگیز است این است که غرور اردوغان، انگیزه های استبدادی او و در نهایت استفاده از استعاره های ضد یهودی سابقه ی وی به عنوان رهبری برجسته را لکه دار کرده است. حزب اسلامی او برنامه مراقبت های بهداشتی و درمانی را به شدت بهبود بخشیده، درآمدهای را افزایش داده، جاده ها و پل های زیادی ساخته، روش های حکومتداری را اصلاح کرده و ارتش را از صحنه سیاست دور کرده است. اما موفقیت، او را مغرور کرده است. اردوغان به جایی رسیده که ترک ها را نصیحت می کند و در مورد زمان و مکان تفریح، تعداد فرزندان هر زن، ضرورت محدود ساختن سقط جنین، ضرورت ممنوع ساختن سزارین و اینکه چه برنامه هایی را باید تماشا کنند نظر می دهد و برای آنها تکلیف تعیین می کند. روزنامه زمان چاپ ترکیه نظرسنجی را منتشر کرد که نشان می داد 4/54 درصد از مردم ترکیه «فکر می کنند که دولت در امور زندگی و روش های زندگی آنها مداخله می کند»
در حالی که والدین دچار ضعف و ترس بودند اما فرزندان ترس خود را از دست دادند. من با تظاهرکنندگان در خیابان های استانبول در حال قدم زدن بودم که دیدم پلیسِ مسلح به گاز اشک آور و شلنگ های آتش نشانی اقدام به پاکسازی گزی پارک کرد. پیاده روها به معنای واقعی کلمه با انرژی جوانان و فریاد اعتراض آنها علیه اردوغان که می گفتند «برو» به تکان آمده بود. فردی با نام «ایلک» که 30 ساله و مهندس هوافضا بود و در کنار من ایستاده بود (البته پیش از آنکه با گاز اشک آور متفرق شویم) می گفت:« آنها تلاش می کنند قوانینی در مورد دین برقرار کنند و به زور آنها را به خورد مردم بدهند. دموکراسی فقط آن چیزی نیست که اکثریت می خواهد. دموکراسی خواسته اقلیت هم هست. دموکراسی فقط انتخابات نیست»
اردوغان (مانند ولادیمیر پوتین در روسیه) «در قدرت بودن را با قدرت داشتن» اشتباه گرفته است و این چیزی است که «داو سیدمن» می گوید. او که صاحب یک شرکت مشاوره ای است استدلال می کند که در دنیای در هم تنیده ی امروز «اساسا دو گونه اقتدار وجود دارد: اقتدار رسمی [دولتی] و اقتدار اخلاقی. اما اقتدار اخلاقی مهمتر از اقتدار رسمی است. چرا که قدرت به سوی افراد تغییر جهت داده که می توانند به راحتی به هم متصل شده و قدرت خود را برای کارهای خوب یا بد در هم ادغام کنند» سیدمن می گوید شما نمی توانید اقتدار اخلاقی را فقط با انتخاب شدن یا زاده شدن به دست آورید. او می افزاید:«اقتدار اخلاقی تنها زمانی به دست می آید که شما بدانید چگونه رفتار کنید و چگونه با مردم اعتماد سازی کنید... هر گاه شما به اعمال اقتدار رسمی بپردازید (آن هم با فراخوان پلیس) شما از اقتدار تهی شده اید. هر گاه شما اقتدار اخلاقی را اعمال می کنید که مثلا با رفتار محترمانه با مردم توام است شما این اقتدار را تقویت می کنید».
هر فردی که بخواهد فقط «با اعمال قدرت بر مردم حکمرانی کند باید دوباره بیندیشد». او می افزاید:«در این عصر، تنها راه موثر هدایت همانا تولید قدرت از طریق مردم است» به این دلیل که شما با آنها «به گونه ای وصل شده اید که اعتماد آنها را به دست آورده اید و آنها را در رویکردی مشترک قرار داده اید» آیا اردوغان می تواند از این درس ها بیاموزد؟ ثبات کوتاه مدت ترکیه و میراث او پاسخ این سوال را خواهد داد.
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید