1392/4/19 ۱۲:۲۹
ترجمه: محمد حسین باقی : ویلیام هیگ وزیر خارجه بریتانیا در تور خاورمیانه ای خود بر یک مساله مهم – بحران سوریه – تمرکز داشت. هیگ در گفت و گو با الشرق الاوسط از کنفرانس «ژنو – 2 » می گوید و در رابطه با برخی طرف های منطقه ای موضع گیری می کند. او معتقد است در سوریه آلترناتیوی نداریم تا بتوانیم در مورد تحولات آینده سوریه با آنها وارد بده بستان بشویم.
آقای وزیر، شما به روشنی گفته اید که مهم است دولتی انتقالی بر اساس رضایت متقابل اپوزیسیون و دولت سوریه شکل بگیرد. با این حال تفاوت های بزرگی میان آنها می بینیم. چه چیزی می تواند این تفاوت ها را از میان بردارد؟ تنها چیزی که می تواند این تفاوت های عظیم را برطرف کند همانا عزمی واقعی برای پایان دادن به این کشتارهای وحشتناک و کنار گذاشتن تدریجی اسد است. این به نفع تمام سوری ها و منطقه است که این وضعیت به پایان برسد. البته، یافتن راه حلی برای حرکت به جلو – در هر زمانی – برخی سازش ها و آشتی ها را در بر خواهد داشت؛ این سازش ها و آشتی ها شامل این است که مردمی که به یکدیگر اعتماد ندارند در کنار یکدیگر بنشینند. به هر ترتیب، این مهم باید روزی به وقوع بپیوندد. اگر سوریه به عنوان یک کشور بار دیگر به وظیفه خود عمل کند این مساله سرانجام رخ خواهد داد. هر چه زودتر بهتر. به این دلیل که این درگیری – که هنوز ادامه دارد – بیشتر و بیشتر میل به افراط پیدا می کند؛ این افراط هم در رشد گروه های بنیادگرا نمود می یابد.همچنین این درگیری هر روز بیشتر از قبل فرقه ای تر می شود بنابراین اگر اجازه داده شود اوضاع به همین ترتیب ادامه بیابد فقط و فقط وضعیت را برای همگان دشوارتر می سازد. فکر می کنم باید شفاف بگوییم که هیچ پیروزی آشکاری برای هیچ یک از طرفین وجود ندارد آن هم با سوریه ای که همچنان دارای دولت است و به عنوان یک دولت دست به عمل می زند. معقول این است که بر اساس آنچه در اولین کنفرانس ژنو بر آن توافق کردیم، دولتی انتقالی شکل بگیرد.
این درست است که هیچ پیروزی نظامیِ روشنی برای هیچ یک از طرف ها وجود ندارد و این اطمینانی است به دولت سوریه که همچنان به عنوان یک «کشور» عمل کند؟ اما کسانی هم هستند که استدلال می کنند اپوزیسیون نیازمند سلاح است تا بتواند در برابر دولت سوریه مقاومت کرده و رژیم را وادارد تا این واقعیت را بپذیرد که راه حل نظامی روش حل مشکلات نیست. از سوی دیگر، افزایش و ارائه تسلیحات به مخالفان تنها وضعیت را بدتر می کند و شاید مخالفان را قانع سازد که از مذاکره اجتناب ورزند. شما این دیدگاه های متفاوت را چگونه در کنار هم قرار می دهید؟ این معضل کلاسیک در سیاست خارجی هست. این معضلی اخلاقی است. تا کنون در تمام انقلاب هایی که در این چند سال اخیر در خاورمیانه آغاز شده نه بریتانیا و نه هیچ کشور اروپایی دیگری اقدام به ارسال سلاح به کسی نکرده اند. حتا در لیبی که نیروهای ما دخیل بودند هیچ گونه سلاحی به کسی ندادیم. بنابراین ما می فهمیم که این گام بزرگی برای برداشتن است اما هنوز چنین تصمیمی نگرفته ایم. می بینیم که استدلال هایی برای این کار وجود دارد و می توانیم ببینیم که در فقدان هیچ گونه آلترناتیوی این استدلال ها ضروری تر می شود. همه چیز به سرعت در حال حرکت است. اوضاع بدتر می شود و به همین دلیل است که ما می خواستیم به اصلاح تحریم تسلیحاتی اتحادیه اروپا بپردازیم البته نه آنقدر سریع که بتوانیم تصمیمی برای ارسال اتخاذ کنیم بلکه بگوییم که اگر بدانیم این تنها راه برای نجات زندگی مردم است این احتمال همچنان مد نظر قرار دارد و به رژیم نشان دهیم که آنها به راه حلی سیاسی نیازمندند. بنابراین هیچ تصمیمی برای این کار نگرفته ایم و البته پیش از انجام این کار به دقت در مورد آن فکر می کنیم. اگر چنین کنیم این کار را همراه با سایر کشورها و در وضعیتی کاملا کنترل شده انجام خواهیم داد. در حال حاضر در فقدان چنین مساله ای، ما به شدت سایر کمک های عملی مثل وسایل نقلیه، لباس های ضد گلوله، تجهیزات تصفیه آب و تجهیزاتی که زندگی را نجات می دهد برای مخالفان افزایش می دهیم. بنابراین با آنچه در توان داریم می کوشیم تا – بیش از همه – زندگی دیگران را نجات دهیم.
آیا تمام توجه مان را به راه حل سیاسی معطوف ساخته ایم؟ اینکه نشان دهیم این مساله [ارسال سلاح] را مد نظر داریم، خود پشتیبان راه حل سیاسی است. فکر می کنم این دو مساله با هم همراه هستند. همه باید بدانند که ما این گزینه را در کنار راه حل دیپلماتیک در نظر داریم. البته راه های بسیار دیگری هم هست ( من برخی از این راه ها را ذکر کردم و در حال حاضر در حال انجام آن هستیم) تا به ائتلاف ملی کمک کنیم و سعی کنیم که کشتار این همه انسان را متوقف سازیم.
اکنون تمرکز زیادی روی بنیادگرایان وجود دارد. از سوی دیگر، «جبهه النصرة» هست که ایالات متحده آن را در زمره گروه های تروریستی قرار داده است. سپس حضور حزب الله لبنان در سوریه است. آیا شما انزوای این دو گروه و تروریست نامیدن آنها را لازم می دانید تا نقش شان را از میان ببرید؟
بی تردید این مزیت در این شفاف سازی هست که ما (و ائتلاف ملی سوریه) گروه های افراطی را رد می کنیم. ما اکنون در سوریه شاهد مشارکت وسیع گروه های تندرو و مشارکت وسیع مبارزان خارجی به شکلی سازمان یافته هستیم. رژیم اسد به جای اینکه ارتش سوریه مدافع آن باشد به طور روزافزونی به رژیمی دست نشانده و عروسکِ بازیگران و قدرت های خارجی تبدیل می شود. این برای ثبات منطقه ای بسیار مهلک است. ما در حال بحث هستیم که شاخه نظامی حزب الله از سوی اتحادیه اروپا یک سازمان تروریستی شناخته شود و این اقدام قبلا از سوی بریتانیا صورت گرفته است. در مورد سایر گروه ها مثل جبهه النصرة، این مساله از سوی شورای امنیت در حال بررسی است و در مورد اینکه بهترین اقدام کدام است با شرکایمان همکاری خواهیم کرد.
می بینیم عراق هم وارد کارزار شده و به حمایت از رژیم اسد می پردازد. شاهدیم که تنش ها در عراق در حال افزایش است و برخی معتقدند که این دو درگیری [در عراق و سوریه] یکدیگر را تغذیه می کنند به ویژه اگر از زاویه فرقه ای به آن نگاه کنیم. آیا شما با عراقی ها در این مورد خاص صحبت کرده اید؟ آیا نگران نیستید که این مساله به یک درگیری بین المللی تبدیل شود؟ جامعه بین المللی چگونه می تواند مانع این جنبه از درگیری [بین المللی شدنِ آن] شود؟ ما نگران آن هستیم. وضعیت سوریه به وضعیت داخلی در عراق کمکی نمی کند و بطور بالقوه لبنان را بسیار بی ثبات می سازد. این بر وضعیت مشکلات در اردن هم می افزاید. اکنون، تنها یک پاسخ می تواند به این مشکلات وجود داشته باشد که همانا دست و پنجه نرم کردن با منبع آن بی ثباتی است که همان سوریه است. باید بحران سوریه را مورد ارزیابی قرار دهیم؛ مساله ای که بی ثباتی منطقه ای در سطحی گسترده را تهدید می کند. ما در حال همکاری با سایر کشورها برای ارائه کمک هستیم. بریتانیا یکی از بزرگترین کمک دهندگان است؛ بیش از 250 میلیون دلار امریکا برای نیازهای بشر دوستانه ی آوارگان اختصاص داده ایم. اما کمک های دیگر هم می کنیم. در حال حاضر در حال ارسال تجهیزات به نیروهای مسلح اردن هستیم که به آنها کمک می کند تا آوارگان را به اردوگاه هایی در سراسر مرز منتقل کنند؛ ما در حال حمایت مستقیم و مالی از نیروهای مسلح لبنان هستیم که بطور مثال می توان به پست های نظارت مرزی اشاره کرد. بنابراین ما تا جایی که بتوانیم به کشورهای همسایه سوریه کمک می کنیم. و البته خواهان این هستیم که رهبران عراقی از فرقه گرایی در سیاست هایشان دوری گزینند و دوست داریم ببینیم که کشوری دموکراتیک کاملا به وظایف و الزامات دموکراسی عمل می کند.
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید