فارن پالیسی : امریکا در سوریه چه می کند؟

1392/4/10 ۱۲:۵۶

ترجمه: محمد حسین باقی: من در اسلو هستم تا در سمیناری شرکت کنم و سخنرانی عمومی ای در موسسه نروژی برای مطالعات دفاعی ارائه دهم و منتظرم تا نقطه نظرات و دیدگاه نروژی ها در خصوص سیاست جهانی را بشنوم و ببینم برداشت آنها از سیاست جهان چگونه است.

ترجمه: محمد حسین باقی: من در اسلو هستم تا در سمیناری شرکت کنم و سخنرانی عمومی ای در موسسه نروژی برای مطالعات دفاعی ارائه دهم و منتظرم تا نقطه نظرات و دیدگاه نروژی ها در خصوص سیاست جهانی را بشنوم و ببینم برداشت آنها از سیاست جهان چگونه است. از سال 2009 به این سو دیگر به نروژ نرفتم و این زمانی بود که حضور من مصادف شده بود با تصمیم شگفت انگیز (و با مرور زمان، ناامید کننده ی) کمیته نروژی نوبل برای اعطای جایزه صلح نوبل به باراک اوباما رییس جمهور امریکا پیش از اینکه وی مدت زمان حضور خود در کاخ سفید را به پایان برساند. احتمالا این اولین باری بود که جایزه به فردی داده شد که هنوز در قدرت است و دوره خود را به پایان نرسانده و تردید دارم که کمیته ی نروژی با افتخار به این تصمیم خود ننگرد. اوباما فضیلت ها و خصلت های پسندیده ای را در جامه رییس جمهور از خود بروز داده اما در یک وظیفه که همان ترویج و ارتقای صلح است موفقیت چندانی نداشته است.همانگونه که در سایر حوزه ها نشان داده او بیش از آنکه عمل کند فقط حرف های قشنگ می زند.

بطور مثال، سوریه را در نظر بگیرید. چند هفته پیش من مطلبی را منتشر کردم که در آن گفته بودم اوباما همچون «رهگذرِ جفتک اندازی» است که سیاست خارجی اش هر جا که میسر باشد آشکارا با تلاش جهت انداختن هزینه بر دوش دیگران تعریف می شود. هنوز فکر می کنم این مشخصه، دقیق است اما یکی از دوستانم به نام «آلن برگر» (که پیش از این در بوستون گلوب مطلب می نوشت) از من پیشی گرفته است. چندی پیش وی در مقاله ای بسیار درخشان در « Globe » نوشت که اوباما بازی واقعگرایانه ی بسیار سرسختانه و خاصی را در سوریه پیش گرفته است. اوباما خطرات مداخله گسترده امریکا را درک می کند اما دستاوردهای بالقوه از جنگ درازمدت اما ارزان را هم درک می کند. بطور اخص، جنگ داخلی در سوریه در حال بلعیدن منابع ایرانیان است و تصویر ایران و حزب الله به عنوان مخالفان سرسخت و اصولیِ امپریالیسم امریکا و صهیونیسم را خدشه دار کرده است. حمایت از بشار اسد به تصویر جهانی از چین یا روسیه هم کمکی نمی کند. پس چرا نمی گذارید این کشور بسوزد به ویژه اگر شما قطری ها و سعودی ها را وا دارید تا بخشی از هزینه ها را بپردازند؟ بی رغبتیِ اوباما برای مداخله ی بیشتر نیز اتهامات معمول درباره امپریالیسم امریکا را از میان می برد. رویکرد اوباما با بازیِ سخت خود عملا کشورهای دیگر را وا می دارد تا از این کشور بخواهند مشارکت بیشتری داشته باشد.

ضعف این رویکرد این است که هزینه ای وحشتناک بر مردم سوریه تحمیل می کند و به راحتی می تواند منجر به شکل گیری دولتی شکست خورده در این سرزمین شود. اما یک خاورمیانه ی در هم ریخته و پر منازعه چیزی است که ایالات متحده می تواند با آن دست و پنجه نرم کند (علاوه بر سایر چیزها، این حتا برخی از دولت ها را برای کمک به امریکا مشتاق تر می سازد) به این شرط که واشنگتن برای اشغالگری، حکومت کردن یا سازمان دادن دوباره به منطقه نیروی زمینی به آنجا اعزام نکند. در آنجا تجربه ی بدی داریم. برگر ادعا نمی کند که این استراتژی، شگردی آگاهانه از سوی اوباماست و احساس خوب داشتن درباره سیاستی که به تداوم رنج مردمان بسیاری کمک می کند دشوار است. تاریخ لبنان و افغانستان به ما می گوید اگر اجازه دهیم کشوری در دشواری های خود بسوزد و بسازد، عواقب گسترده ای به دنبال خواهد داشت. اما تفسیر برگر از سیاست اوباما در سوریه پشتیبان این ایده است که رئیس جمهور یک ژن بسیار قوی از« سیاست واقع گرانه» دارد. همانگونه که سیاست های رییس جمهور نشان داده است، وقتی رهبران سیاسی میان صلح و فرصت برای تضعیف دشمن با هزینه ای اندک مجبور به انتخاب شوند آنها بطور معمول گزینه دوم را انتخاب می کنند.

نویسنده : استفن والت/  استاد روابط بین الملل در دانشگاه هاروارد