کوهکن کوه کند تا جان داشت / احـمـد اقـتـداری

1392/2/25 ۱۰:۲۹

بنده خود را لایق تشویق و تمجید و تحسین نمی دانم. اگر گام کوچکی در زمینۀ فرهنگ و ادب و تاریخ میهن مقدّسمان ایـران لایـزال برداشته ام، آنرا جز انجام وظیفۀ ملی و اخلاقی خود نمی دانم. بدان مباهات می کنم ولی آن گام کوچک را شایستۀ تحسین و تمجید نمی دانم.

هرکه نه گویای تو خاموش به      هرچه نه یاد تو فراموش به

بنده خود را لایق تشویق و تمجید و تحسین نمی دانم. اگر گام کوچکی در زمینۀ فرهنگ و ادب و تاریخ میهن مقدّسمان ایـران لایـزال برداشته ام، آنرا جز انجام وظیفۀ ملی و اخلاقی خود نمی دانم. بدان مباهات می کنم ولی آن گام کوچک را شایستۀ تحسین و تمجید نمی دانم.

راستی را در بوستان پربار و برِ فرهنگ و ادب و تاریخ ایرانزمین و ادب شکوهمند زبان فارسی، من نهال کم بار و بری بوده ام که اکنون درختی خزان زده، خشکیده و بی بارو بر هستم. اما بدین دلخوشم که اگرچه هیمۀ خشک این بوستانم، همین بس که از دوستانم:
یکی قطره باران ز اَبری چکید                  خجل شــد چو پهنای دریا بدید
بگفتا چو دریاست من چیــسـتم؟                  گر او هست حقّا که من نیستم

زبان حال من، زبان حال همان قطرۀ ناچیز است:
قطره بگریست که از بحر جداییم همه                  بحر بر قطره بخندید که ماییم همه

آفتاب پریده رنگ عمر من بر لب بام است و دیر یا زود باانگی برآید خواجه مُرد! شاید بعضی از شما دوستان دانشمندِ فرهنگ پژوه قبول داشته باشید که:
کوهکن کوه کند تا جان داشت                  این زمان عذر کوهکن بپذیر!

مغفرت و رحمت خداوند به روان پاک زنده یاد ایـرج افـشـار و جاودانه یاد، دکـتـر مـحـمـود افـشـار و تحیّت و احترام و درود بی شمار بر شما، و برهمۀ خادمین فرهنگ ایرانزمین و زبان شکوهمند فارسی و برهمۀ ایراندوستان باد.
و هم اکنون:
هان ای دل عبرت بین، و هان وهان ای دوستان و هم قلمان و هم قدمان و هم فکران و هم کاران و شاگردان مرحوم     ایـرج افـشـار:
یاد یار مهربان آید همی                  بوی یار مهربان آید همی
***   ***
ز خاک ایـرج افـشـار بوی عشق آید                  هزار سال پس از مرگ او گرش بویی

عطر بوی خوش  ایـرج افـشـار و یاد آن استاد رهنمون ذوفنونِ مغفورِ مبرور، فضای این محفل انس فرهنگی را آکنده است و به مشام جان همۀ ما می رسد. رودکی سمرقندی گفت:
ای بخارا شاد باش و شاد  زی                  شاه  زی تو میهمان آید همی

هزار درد و دریغ که دیگر کالبد جسمانی ایـرج افـشـار باین قفس جهان خاکی برنمی گردد و زی بخارای گرامیش یعنی «ایـران جـاودانـیـش» میهمان نمی آید.

امید که در ملکوت اعلای خداوندی بیاساید و بیارامد و از یاد ما و از یاد همۀ ایراندوستان و فارسی زبانان نرود... بِـمَـنـِّـه و کَــرَمـِــه.