غلامحسین ابراهیمی دینانی: فرهنگ ایرانی وامدار ابن سینا و فردوسی است

1393/10/17 ۱۰:۲۸

مراسم رونمایی از کتاب «سخن ابن سینا و بیان بهمنیار» اثر «غلامحسین ابراهیمی دینانی» عصر دیروز در سالن همایش‌های کتابخانه ملی ایران برگزار شد. او در این برنامه که صد و دهمین جلسه اندیشگاه کتابخانه ملی بود و به همین بهانه، جشن تولد 80 سالگی‌اش هم انجام گرفت، درباره تأثیر شگرف ابن‌سینا در فرهنگ معرفت و حقیقت سخن گفت: «متأسفانه دنیای امروز، دنیای اندازه شده است اما اندازه را چه کسی اندازه می‌گیرد؟ اگر پاسخ «عقل» است، پس عقل را چه چیزی معیار می‌کند؟ مصیبت ما این است که همه چیز ریاضی و مهندسی شده است. اما ابن‌سینا چنین فکر نمی‌کند. اگر قرآن، در عربستان نازل، در مصر قرائت و در ترکیه کتابت شد در ایران فهمیده شد.

جشن تولد 80 سالگی «غلامحسین ابراهیمی دینانی» در حاشیه رونمایی کتاب جدیدش برگزار شد

مراسم رونمایی از کتاب «سخن ابن سینا و بیان بهمنیار» اثر «غلامحسین ابراهیمی دینانی» عصر دیروز در سالن همایش‌های کتابخانه ملی ایران برگزار شد. او در این برنامه که صد و دهمین جلسه اندیشگاه کتابخانه ملی بود و به همین بهانه، جشن تولد 80 سالگی‌اش هم انجام گرفت، درباره تأثیر شگرف ابن‌سینا در فرهنگ معرفت و حقیقت سخن گفت: «متأسفانه دنیای امروز، دنیای اندازه شده است اما اندازه را چه کسی اندازه می‌گیرد؟ اگر پاسخ «عقل» است، پس عقل را چه چیزی معیار می‌کند؟ مصیبت ما این است که همه چیز ریاضی و مهندسی شده است. اما ابن‌سینا چنین فکر نمی‌کند. اگر قرآن، در عربستان نازل، در مصر قرائت و در ترکیه کتابت شد در ایران فهمیده شد. قطعاً ابن‌سینا بسیار فراتر از «ابن تیمیه» فهمیده است، که اکنون تکفیری‌های داعش به او تأسی می‌کنند.

فاصله میان این دو، بعد المشرقین است. زیرا حقایق را که نمی‌شود عرفی، فهم کرد.

هنوز هم راه حل معرفت اساسی به دست ابن‌سینا است.» این استاد بازنشسته گروه فلسفه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، ادامه داد: «ما اشیا را تصور می‌کنیم اما آیا خود تصور را می‌شود تصور کرد یا خیر؟ اگر دنیای امروز این گونه می‌اندیشید، نیاز نبود تا دیگر ویتگنشتاین به دنبال فلسفه تحلیلی باشد.»

وی درباره تأثیر ابن‌سینا بر فرهنگ ایرانی گفت: ایرانی‌ها فکر و فرهنگ و اندیشه داشتند. به همین سبب هم هست که اسلام را پذیرفتند اما فرهنگ‌شان را حفظ کردند.

نه آنکه مانند مصری‌ها، زبان و فرهنگ‌شان را وا دهند. اگر فردوسی نبود، چیزی از زبان فارسی باقی نمانده نبود.

ابن سینا و فردوسی که فاصله زمانی نزدیکی هم با هم داشتند، هر دو به فرهنگ ایران، خدمت کردند؛ هر یک در جنبه‌ای جداگانه اما قابل ستایش فراوان. البته ناگفته نماند که آیین تشیع را هم باید عمیقاً درک کرد.  چرا که ، در آن گنجینه‌ای عظیم نهفته است. به شرط آنکه گرفتار ظاهر گرایی نشویم.

روزنامه ایران