وام واژۀ خدیو در شاهنامۀ فردوسی / زهره زرشناس

1401/2/24 ۱۵:۲۵

واژۀ خدیو، از وام واژه های ایرانی شرقی، در زبان فارسی، با دو معنای «شاه، سرور» و «خداوند، خدای بزرگ و یکتا» آمده است.

چکیده: واژۀ خدیو، از وام واژه های ایرانی شرقی، در زبان فارسی، با دو معنای «شاه، سرور» و «خداوند، خدای بزرگ و یکتا» آمده است. واژۀ خدیو همانند واژه های معادل آن در دیگر زبان های ایرانی از واژۀ یونانی /auto-krator/ aύτokράτωρ به معنای «خود توانا، خود نیرومند» گرته برداری شده است. این واژۀ یونانی و شکل های گرته برداری شدۀ آن در زبان های ایرانی به حوزۀ مباحث سیاسی مربوط و به معنای «سرور و شاه» بوده است. بعدها، افزون بر معنای اصلی خود، به معنای «پروردگار، خدای بزرگ و یگانه» نیز به کار رفته است. در این پژوهش، کاربردهای گوناگون واژۀ خدیو در شاهنامه فردوسی بررسی شده است.

زبانشناخت، سال دوم بهار و تابستان 1390 شماره 1

منبع: پرتال جامع علوم انسانی

نظر دهید