1396/9/20 ۱۱:۳۷
مانویت یکی از دو جنبش مهم در ایران عصر ساسانی است که در اوایل سدۀ سوم میلادی پدیدار شد و از همان آغاز، در ایران از سوی زردشتیان سنتی و متعصب با مخالفت شدید رو به رو شد و هنگام اشاعه و گسترش خود در روم نیز مسیحیان ارتدوکس با آن به ستیز و دشمنی برخاستند.
چکیده: مانویت یکی از دو جنبش مهم در ایران عصر ساسانی است که در اوایل سدۀ سوم میلادی پدیدار شد و از همان آغاز، در ایران از سوی زردشتیان سنتی و متعصب با مخالفت شدید رو به رو شد و هنگام اشاعه و گسترش خود در روم نیز مسیحیان ارتدوکس با آن به ستیز و دشمنی برخاستند.
آیین مانی ترکیبی از دین های ایرانی، بودایی، سامی و مسیحی بود. کوشش پیروان و پرورش یافتگان مکتب مانی و شرح و توضیح عقاید وی سبب شد که مجموعه ای پربار و غنی از آثار زبانی و ادبی مانوی فراهم شود و به ادب فارسی نیز غنایی عظیم بخشد.
مانی بر این باور بود که حکمت او خلاصه و چکیدۀ همۀ حکمت های دین های پیشین است، و برتری خویش را در کتاب ها نوشته، اما دیگران خود چیزی ننوشتند و این وظیفۀ مهم را به شاگردان خویش واگذار کردند.
مانویان بر خلاف زردشتیان به سنت شفاهی توجه چندانی نداشتند، بلکه بیشتر بر نوشتن آثار و صورت مکتوب تأکید می کردند.
عیسی مسیح(ع) در مانویت، پسر خدا و پیام آور نور و رونایی است. او به ظاهر انسان در آمد و بر روی صلیب جان باخت تا به گونه ای نمادین رنج روح را در زندان تن بنمایاند.
مطالعات ایران 1387 بهار شماره 13
دریافت مقاله
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید