مشیت

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از میر سید علی همدانی (713-786ق/1313-1384ق). گفتاری‌است‌كوتاه، با سربندهای«ای درویش، ای عزیز»به نثر آمیخته‌به‌نظم، برای‌سالكانِ. رسیدن‌به عالم‌كشف‌جز به مشیت‌الهی میسر نیست. از سوی دیگر بدون سعی و كوشش برای كندن چاه، كه شرط دسترسی به آب است، با ریختن آب در مغاكی، نباید كسی دست یافتن به چشمۀگوارا داشته‌باشد... چشیدن عسل موقوف‌است‌به جهد و كوشش و قیام شرایط و اسباب‌تحصیل آن.
آغاز:   پی نبری در ره، به آنچه طلب می‏كنی/ تا نشوی ذره وار، در غم او ناپدید... ای درویش گفت و شنود تو و امثال تو بدین‌نوع‌كلمات، و اظهار این‌نمط عبارات، بدان‌سلیم دل ماند كه.
انجام:   حیات طیبه زندۀ ابد گردند. رزقنا الله و ایاكم مآثر مقاصد اولیائه... انه قریب مجیب و الحمدلله وحده و السلام علی من اتبع الهدی.
منابع دیگر:   نسخه‏ ها، 1388/2 «مشیت؛ سلوك؛ منبه» (4 نسخه)؛ مشترك، 1925/3«مشیت؛ سلوك» (4 نسخۀ دیگر)؛ انواری، نشریۀ ادبیات آذر پادگان س 320/1329 «رسالۀ مشیت»؛ نفیسی، 4/1«رسالۀ مشیبیه» كه بایستی لغزش چاپی باشد؛ مشار، مؤلفین، 281/4 كارهای چاپیش كه از این كار نام نبرده است.
(15)210،   نستعلیق تحریری پخته، سدۀ 12ق. (ص 373-379). بر فراز نسخه نام «رسالۀ مشیه» آمده است. (عکس).    شمث‍ 320768
اصل نسخه:   گنج‌بخش، ش 5417 (گنج، 661/2).

خرید فایل اسکن