محبت نامه؛ ده نامه

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از ابن نصوح شیرازی، معروف به فارسی (د 793ق/1391م). نام او به درستی روشن نیست: فضل ‏الله، كمال ‏الدین یا محمود [دبا]، و روزگار سلطان ابوسعید فرزند خدابنده (د 736ق/6-1335م) به نام وزیرش خواجه غیاث‌الدین محمد بن خواجه رشیدالدین فضل‌الله وزیر همدانی. در آن آمده: محبت نامه بنیاد كردم/ دل اهل محبت شاد كردم. در وصف حالات عاشق و معشوق و عشق است، كه از راه واسطه‏ هایی مانند باد، نسیم صبحگاهی، شانه، آینه و جز آنها میان دو دلباخته به گونۀ «نامه» رد و بدل می‏شود.
در نسخۀ ملك (59/6) (در دست) آمده: ز هجرت‏ها وفا و دل رفته (؟)/ شب شوال را آغاز هفته.
در پایان آن آمده: شب عشاق را شمع صبوح است / «محبت نامه»ی ابن نصوح است.
آغاز:   
به نام آنكه نامش حرز جانهاست
ثنایش روز و شب ورد زبانهاست
كلیمی گشته هـر نطق از كلامش
«محبت نـامه»هـا نـامی ز نـامش
انجام:   
كـه بـر ابن نـصـوح دل شكستـه
بـه رحمت باز کن درهـای بسته
چو كردی فتح كـارش بر سعادت
هم آخـر ختم گـردان بر شهادت
منابع دیگر:   مشترك، 3698/7؛ ذریعه، (1)32/9 «دیوان ابن نصوح»، همانجا 284/8 «ده‌نامه»، همانجا 285/19 «مثنوی محبت‌نامه» به گونۀ دو منظومۀ جدا؛ اعلام، 2509/3 ابن نصوح فارسی؛ نفیسی، 211/1.
(13)430،   نستعلیق پخته، (احمد ابراهیم حسن خواجه شیرازی، مدّاح، 842 ق) (ص 395-473 کناره)، انجام افتاده: كه دارد ریزۀ زر زیر دندان. (عكس).     شمث‍ 317651
اصل نسخه:   ملك، ش 1236 . در فهرست كتابخانه نشان داده نشده.
(3)561،   نستعلیق تحریری، شاید 973ق، (گ 32-36).
شمث‍ 317635
اصل نسخه:   ملك، ش 2578 (ملك، 59/6).

خرید فایل اسکن