گل و نوروز؛ گل نوروزی

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

از خواجگی احمد كاسانی بن جلال‌الدین، از كاسان فرغانه (د 949ق/1534م).
گفتاری است ادبی عرفانی دربارۀ بهار، طبیعت، عشق، فرصت را غنیمت داشتن، به نثر آمیخته به نظم و سربندهای «ای طالب صادق» كه به شكرانۀ پیوستن حضرت سلطنت شعاری سكندر ثانی كه از وی نام نمی‏برد، و بایستی عبیدالله خان (940-946ق) باشد، به گروه درویشان (نك‍ . سلسلة الصدیقین، هف‍) نگاشته است. در پایان گوید: چون این سخنان در زمان گل و نوروز به خاطر رسید، نامیده شد «گل و نوروز» (گل نوروزی). نام در نسخۀ در دست «گل و نوروز» است.
آغاز: حمد بسیار و ثنای بیشمار، مر خداوندی را كه هژده هزار عالم را برای مشاهدۀ جمال و جلال خود خلق كرد.. اما بعد، سبب تألیف این نسخۀ شریف آن بود.
انجام: بس كنیم، خود زیركان را، این بس است/ بانگ دو كردم، اگر در ده كس است. تمت...
منابع دیگر:  مشترك، 1211/3 «آداب السالكین» او؛ همانجا 1826 «گل نوروزی»؛ نفیسی، 400/1 «گل و نوروز»؛ مشترك، 1826/3(3 نسخه)؛ ازبكستان، تاشكند، 523/6؛ فرهنگستان، نامگو، 276/1، 464؛ تركیه، مغنیسا، 219.
(22)267، نستعلیق تحریری پخته، (محمد امین، 1280ق)، (گ 226-237). (عكس).    شمث‍ 317472
اصل نسخه: گنج‌بخش، ش 1401 (گنج، 671/2، 770).

خرید فایل اسکن