رسالۀ عرفانی، ترجمه

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

ترجمه از محمد مؤمن. در دیباچه كه گویا از دیگری است آمده است: بهوجو پندت برهمن، كه شگفتیها از وی دیده می‏شد، به روزگار سلطان مراد، در لكهنو نزد قاضی ركن‌الدین سمرقندی به آموزش دینی پرداخت و به اسلام گروید. خدمت قاضی معزالدین محمد بن عبدالرزاق بن موسی بن مسعود رسید، و رسالۀ او كه به زبان سانسكریت بود، به اشارت ایشان به فارسی درآمد.
گفتاری است در خوارق و مرموزها. در 10 «باب»: 1. در بیان عالم صغیر، 2. در بیان تغییرات عالم صغیر، 3. در معرفت دل و كیفیت آن، 4. معرفت ریاضت نفس، 5. معرفت نفسی و كیفیت آن، 6. محافظت آب منی، 7. معرفت وهم (و) فكر و خیال، 8. علامات موت و طریق دفع آن، 9. مسخر كردن روحانیات، 10. در بیان حكایت عالم اشیا.
آغاز:   حمد بی‌حد و ثنای بی‌عد موجودی را كه سر اوست، عالم فانی به مخلوقات لا تعدو لا تحصی... و بعد بر مرآت ضمیر مهتر تنویر.
انجام:   بر این اشارت معلوم شد كه اوست و من عكس اویم و باقی. و الله اعلم بالصواب.
منابع دیگر:   فهرستواره، 399/7، 413؛ مشترك، 1488/3.
(21)202،   نستعلیق تحریری شكسته‏ آمیز، سدۀ 11-12ق. (گ 230-247). (عكس).     شمث‍ 320657
اصل نسخه:   گنج‌بخش، ش 745.

خرید فایل اسکن