زبان

از میرزا ابوالقاسم مشهدی خراسانی قاری‌زاده در خراسان، كه در شیراز می‌زیسته و تا 1083 زنده بوده است.
همان خ 2/257.

منظومه‌ای است در حروف هجا، در 27 بیت.

از رضی‌الدین عبدالغفور لاری (د 912ق/1506م)، شاگرد عبدالرحمان جامی. حاشیه‌ای است بر «الفواید الضیائیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان استاد خود. حاشیه‌ای با روش «قوله» سپس توضیحی از خود. نسخه دیباچه را ندارد، و نام وی در پایان آمده است، و به نقل از استادش می‌گوید: هرکس به فهم دانش، مرغی بود شکاری ـ شهباز تیز پرواز، عبدالغفور لاری.

از ابن حاجب، عمرو بن عثمان (د 646ق/1249م).

از سعدالدین مسعود تفتازانی (د 791ق). گزارش از زنجانی.

از عیسی بن احمد شیروانی، که در شهر جرون می‌زیسته است ]دیباچه[. روزگارش به دست نیامد. شرح سروده‌های «الموشح» (نک‍ : هف‍‌ ).

متن «العزی فی التصریف» یا «التصریف» از شیخ عزالدین ابوالفضایل ابراهیم بن عبدالوهاب زنجانی (پس از 655ق/ 1257م).

با سربندهای «النوع الاول، النوع الثانی...».

از ناشناس. شرح «العوامل المائة» عبدالقاهر جرجانی ست. آغاز نسخه، آنجا که می‌توانست نام نگارنده را در بر داشته باشد، افتاده است.

از میرزا محمد بن سلیمان بن محمد رفیع، طبیب (1234-28 ج 2/1302ق).

از ابن الحاج. به آنچنانکه در پایانۀ نسخه آمده است، و ما چند تن به این نسبت می‌شناسیم (دایرةالمعارف 3/286-295). گزارش متنی ست در نحو زبان عربی با سربندهای «م» برای متن و «ش» برای شرح و «شرح شرح» را ماند.