دستور زبان

از رضی‌الدین عبدالغفور لاری (د 912ق/1506م)، شاگرد عبدالرحمان جامی. حاشیه‌ای است بر «الفواید الضیائیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان استاد خود. حاشیه‌ای با روش «قوله» سپس توضیحی از خود. نسخه دیباچه را ندارد، و نام وی در پایان آمده است، و به نقل از استادش می‌گوید: هرکس به فهم دانش، مرغی بود شکاری ـ شهباز تیز پرواز، عبدالغفور لاری.

متن از احمد بن علی مسعودی (700ق/1301م) (نک‍ : 1/228).

ناشناخته. آغاز افتاده. بازماندۀ نسخه در 4 «ركن» است:

از نظام‌الدین فرزند ملا احمد اردبیلی.

از ناشناسی که در پایان (ش 1371) از او به «المصری» یاد شده است. گزارشی است بر «شرح العزی» (نک‍ : هف‍‌ ) از سعدالدین مسعود تفتازانی (د 791ق/1389م)، که خود از آن به «حاشیه» یاد می‌کند.

از حاج سیدحسن چوری، از مردم کرد عراق، که در 1309ق و 1313ق زنده بوده است

از میرزا ابوالقاسم مشهدی خراسانی قاری‌زاده در خراسان، كه در شیراز می‌زیسته و تا 1083 زنده بوده است.
همان خ 2/257.

از مولوی حاج ملااحمد نودشتی کرد، که نسبت او «نوتشی» نیز در نسخه آورده شده است.

از سعدالدین مسعود تفتازانی (د 791ق). گزارش از زنجانی.

از عزالدین ابوالفضایل ابراهیم زنجانی (د پس از 655ق/1257م).
همان خ 1/176 و نیز خ 2/176.