دستور زبان

از سید نعمت‌الله شوشتری جزایری (د 1112ق/1700م).

از خالد بن عبدالله ازهری (838-905ق/1435-1500م) شرح «اوضح المسالك الی الفیة ابن مالك» است كه به «التوضیح» نیز شهرت یافته است. «اوضح المسالك» یا «التوضیح» نگاشتۀ ابن هشام (د 762ق) است در شرح «الفیه»ی ابن مالك (د 672ق). كار ازهری شرحی ست گسترده، كه در روز عرفۀ 896ق به انجام رسانده است.

از جلال‌الدین عبدالرحمان سیوطی (د 911ق/1505م).

از احمد بن علی (سدۀ 6ق).

از رضی‌الدین عبدالغفور لاری (د 912ق/1506م)، شاگرد عبدالرحمان جامی. حاشیه‌ای است بر «الفواید الضیائیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان استاد خود. حاشیه‌ای با روش «قوله» سپس توضیحی از خود. نسخه دیباچه را ندارد، و نام وی در پایان آمده است، و به نقل از استادش می‌گوید: هرکس به فهم دانش، مرغی بود شکاری ـ شهباز تیز پرواز، عبدالغفور لاری.

از سعدالدین مسعود تفتازانی (د 791ق). گزارش از زنجانی.

از حاج محمد كریم خان قاجار (1288ق/1871م).

از بدرالدین محمد بن عبدالرحیم بن حسین عمری جیلانی (میلانی؟) (د 811ق/1408م). شرح «المغنی فی النحو» فخرالدین احمد بن حسین جابردی (د 746ق) می‌باشد. میلانی شاگرد جابردی ست و کار خود را، پس از مرگ نگارنده، و به نوشتۀ چلبی در رجب 801ق به انجام رسانده است. شرحی است حامل متن و با سربندهای «قوله».

متن منسوب به میرسید شریف گرگانی (نک‍ : هف‍‌ ). شرح از ناشناس، که نام او در نسخه نیامده است و جز شرحی است که بارها در «جامع المقدمات» چاپ شده است.

از میرسیدشریف گرگانی، علی بن محمد (740-816ق). گزارش «الکافیة» ابن حاجب (د 646ق/1249م).