اصول فقه

از محمد تبریزی، مشهور به شربیانی، به آنچنانكه در پایانه آمده است. نگارنده بایستی ملامحمد بن فضلعلی بن عبدالرحمان بن فضلعلی فاضل شربیانی، فقیه و اصولی (1245-1322ق/1829-1904م) باشد.

از جمال‌الدین ابو منصور حسن عاملی (د 1011ق).
همان خ 2/236.

از علامه حلی، جمال الدین حسن

از علی‌اصغر بن سنجر قاجار تویسرکانی، زندۀ 1364ق. پدرش فرزند جهانگیر میرزا فرزند عباس میرزا ولیعهد بوده است. گفتگو دربارۀ نسخ در احکام است نه برشمردن آیت‌های ناسخ و منسوخ.

حاشیه و متن هر دو از شیخ بهایی، بهاءالدین محمد (953-1030ق/1546-1621م)، (نک‍ : الزبدة، همف‍‌ ).

بایستی از تقریرات میرزاحسن نایینی (1355ق) باشد، که در دیباچۀ مجلد یکم نگارنده، یعنی شیخ محمدعلی خراسانی کاظمی فرزند شیخ حسن است، از استاد پیشگفته به گونۀ زنده یاد کرده است ــ و اینکه در درس او شرکت کرده و این افادات آن مجلس‌ها است ــ و در اینجا به آن نام ویژه‌ای نداده است. از سویی در انجامۀ مجلد سوم نگارنده یعنی شاگرد دیگر میرزای نایینی آیت‌الله شیخ موسی خوانساری است که تاریخ انجام را 23 ذیقعدۀ 1351ق آورده است. پس بایستی تقریرات نایینی و تحریر دو شاگرد ایشان خراسانی و خوانساری باشد.

از قاضی زکریا بن محمد انصاری شافعی مصری، قاضی، مفسر، حافظ حدیث (825-926ق/1422-1520م).

از سیدمحمد مجاهد یزدی اصفهانی (د 26 صفر 1242ق/ 1826م) بن میرسید علی طباطبایی صاحب «ریاض». با سربندهای «مفتاح» در شهر اصفهان در 1226، به انجام رسانده و در 1329ق بازنویسی كرده و در 1270ق و 1296ق چاپ شده است. در اصول فقه، كه جز «مقدمۀ واجب»، «اجتماع امر و نهی»، «مسألۀ ضد» و «حجیة ظن» و چند موضوع دیگر را ندارد.
در دیباچه و انجامه به آن نامی داده شده است، گویا نام «مفاتیح الاصول» برگرفته از سربندها و موضوع کتاب باشد.

از میرزا محمد بن حسن شیروانی (1033-1098ق/1624-1687م).

-

از سلطان العلماء خلیفۀ سلطان سیدعلاءالدین حسین بن رفیع‌الدین محمد مرعشی آملی اصفهانی (1001-1064ق) می‌باشد.