اصول فقه

از میرزا جان حبیب‌الله باغنوی شیرازی (د 944ق)، نام نگارنده در پایان نسخه آمده است. حاشیه‌ای است بر «شرح مختصر المنتهی» قاضی عضدالدین ایجی (د 756ق).
متن اصلی «منتهی السؤل (الوصول) و الامل فی علمی الاصول و الجدل» ابن حاجب، عمرو بن عثمان (646ق) می‌باشد، در اصول فقه.

از محمد جعفر بن صفرخان قره گزلو کبودرآهنگی همدانی مجذوب علی‌شاه (د 1239ق). در پاسخ «شیخ المشایخ... امام جمعه و جماعت شهر شیراز» که نام او را نمی‌برد. نام «رسالۀ شیرازیه» و نگارنده، بر فراز نسخه آمده است. پرسش و پاسخهایی ست دربارۀ اجتهاد و تقلید، در 13 «مطلب»: 1. تقلید خلاف اصل است، همه مکلف به تحصیل علم هستند، 13. شرایط اجتهاد، سی شرط.

از محمد تبریزی، مشهور به شربیانی، به آنچنانكه در پایانه آمده است. نگارنده بایستی ملامحمد بن فضلعلی بن عبدالرحمان بن فضلعلی فاضل شربیانی، فقیه و اصولی (1245-1322ق/1829-1904م) باشد.

از علی‌اصغر بن سنجر قاجار تویسرکانی، زندۀ 1364ق. پدرش فرزند جهانگیر میرزا فرزند عباس میرزا ولیعهد بوده است. گفتگو دربارۀ نسخ در احکام است نه برشمردن آیت‌های ناسخ و منسوخ.

بایستی از تقریرات میرزاحسن نایینی (1355ق) باشد، که در دیباچۀ مجلد یکم نگارنده، یعنی شیخ محمدعلی خراسانی کاظمی فرزند شیخ حسن است، از استاد پیشگفته به گونۀ زنده یاد کرده است ــ و اینکه در درس او شرکت کرده و این افادات آن مجلس‌ها است ــ و در اینجا به آن نام ویژه‌ای نداده است. از سویی در انجامۀ مجلد سوم نگارنده یعنی شاگرد دیگر میرزای نایینی آیت‌الله شیخ موسی خوانساری است که تاریخ انجام را 23 ذیقعدۀ 1351ق آورده است. پس بایستی تقریرات نایینی و تحریر دو شاگرد ایشان خراسانی و خوانساری باشد.

از سیدمحمد مجاهد یزدی اصفهانی (د 26 صفر 1242ق/ 1826م) بن میرسید علی طباطبایی صاحب «ریاض». با سربندهای «مفتاح» در شهر اصفهان در 1226، به انجام رسانده و در 1329ق بازنویسی كرده و در 1270ق و 1296ق چاپ شده است. در اصول فقه، كه جز «مقدمۀ واجب»، «اجتماع امر و نهی»، «مسألۀ ضد» و «حجیة ظن» و چند موضوع دیگر را ندارد.
در دیباچه و انجامه به آن نامی داده شده است، گویا نام «مفاتیح الاصول» برگرفته از سربندها و موضوع کتاب باشد.