آق سرایی، جمال الدین

آق‌سرایی \āq-sarāyī\، جمال‌الدین محمد بن محمد بن محمد بن فخرالدین رازی (د 791 ق / 1389 م)، ادیب، مفسر و طبیب. وی از خانواده‌ای ایرانی‌نژاد بود و مذهب شافعی داشت و به مناسبت سکونت در آق‌سرای ترکیه به این نام شهرت یافت.
او آثاری بدین شرح دارد: 1. شرح الایضاح فی المعانی و البیان؛ 2. حاشیه بر شرح ابن‌ساعاتی بر مجمع البحرین و ملتقی النهرین، در فروع فقه حنفی؛ 3. اخلاق جمالی؛ 4. شرح الغایة القصوى فی درایة الفتوى، در فروع فقه شافعی؛ 5. حاشیه بر تفسیر کشاف زمخشری به نام حواش علی الکشاف؛ 6. حل الموجز، در طب که شرحی است بر کتاب معروف موجز القانون نگاشتۀ علاءالدین علی بن ابی حزم قرشی، معروف به ابن‌نفیس (د 687 ق / 1288 م)؛ 7. کشف الاعراب، در شرح لباب (آقابزرگ، 17 / 23، 24، 25؛ بروسه‌لی، 1 / 266؛ حاجی‌خلیفه، 1 / 36، 210).

مآخذ

آقابزرگ، الذریعة؛ بروسه‌لی، محمدطاهر، عثمانلی مؤلفلری، استانبول، 1915 م؛ حاجی‌خلیفه، کشف.

کاظم موسوی بجنوردی (دبا)