اشکودر

اشکودر \eškoder\، یا اِشکـودْرا (لاتین: اِسکودْرا، ایتالیایی: اِسکوتاری)، شهری در شمال غربی آلبانی، واقع در منتهاالیه شمال شرقی دریاچۀ اسکوتاری که در محل سرچشمۀ رود بوئنه (بویانا)، یکی از دو رودخانۀ قابل کشتی‌رانی کشور، قرار دارد. اشکودر در حاشیۀ دشتی میان‌کوهی و پهناور واقع است و قلۀ تارابوش در سمت غربی شهر نمایان است و قلعۀ باستانی روزافت بر فراز تپه‌ای در جنوب شهر، بر آن سایه افکنده است. 
اشکودر تاریخی‌ترین شهر آلبانی است. قدمت قدیمی‌ترین دیوارِ قلعۀ این شهر به هزارۀ 1 ق‌م بازمی‌گردد. لیوی، تاریخ‌نگار رومی، از آن با عنوان پایتخت گنتیوس، پادشاه ایلیریا، یاد می‌کند که در 168 ق‌م این شهر را به رومیها تسلیم کرد. اشکودر سپس به تصرف بیزانسیها، بلغارها، صربها و ترکها درآمد، و باز به دست ایلیریاییها، و خاندان صربِ بالشا افتاد که در 1396 م آن را به ونیز فروخت. ترکان عثمانی در 1473 و 1479 م اشکودر را محاصره کردند، و دولت ونیز این شهر و قلعۀ آن را در محاصرۀ دوم به ترکها واگذاشت. پس‌ از 1760 م که خاندان بوشاتی در اشکودر به قدرت رسید، این شهر تقریباً مستقل شد؛ ولی در 1831 م ترکها بار دیگر قدرت را به دست گرفتند و آن را مرکز یکی از ایالتهای خود قرار دادند. پس‌ از سرکوب اتحادیۀ آلبانی در 1881 م، اشکودر به مرکز جنبش فرهنگی آلبانی تبدیل شد. در طی جنگ جهانی اول، از 1916 تا 1918 م، این شهر در اشغال اتریش بود و پس‌ از آن به دست متحدین افتاد، تا آنکه در 1921 م بار دیگر به آلبانی آزاد پیوست. پس‌ از 1944 م، اشکودر در مقابل حکومت کمونیستی که زمام امور را در آلبانی به دست گرفته بود، مقاومت کرد. 
اشکودر در سدۀ 15 م، پایگاه قهرمان ملی آلبانی، اسکندربیک، بود و تا پیش‌از جنگ جهانی دوم با داشتن کلیسای جامع، مدرسۀ اسقفی، صومعه‌ها، کتابخانه‌ها و مؤسسه‌های انتشاراتی فرانسیسی و یسوعی، مرکز اصلی کلیسای کاتولیک رم در آلبانی به شمار می‌رفت. این شهر زادگاه شاعر نامدار آلبانی، میگیِنی (میلوش گییرگی نیکُلا، 1911- 1938 م)، است. 

 اشکودر از مراکز تجاری و صنعتی شمال آلبانی، و از مراکز مهم ماهیگیری این کشور است. تولیداتش شامل توتون و تنباکو، سیب‌زمینی، انواع میوه، پارچه، مواد غذایی، سیمان، کالاهای چرمی، مصالح ساختمانی و شیشه است. نیروگاه آبی بزرگی در کنار رودخانۀ درین در جنوب این شهر قرار دارد. بازار بزرگ و قدیمی اشکودر زمانی به‌دلیل قرارگرفتن بر سرِ راههای تجاری رودخانۀ دانوب و دریای اژه بسیار اهمیت داشت. 
جمع‍‌ (برآورد 2009 م): 222‘86 تن. 

مآخذ

Americana, 2006; Britannica, 2010; Columbia, 6th edition; Encarta, 2009; World Gazetteer, www.world-gazetteer.com / wg.php? x=&men= gpro&lng=en&des=wg&srt=npan&col=abcdefghinoq&msz=1500&geo=475471951(acc. Feb. 12, 2013). 

بخش جغرافیا