اشتیفتر

اشتیفتر \eštīfter\، آدالبرت (1805- 1868 م / 1220-1284 ق)، داستان‌نویس اتریشی. دورۀ کودکی را در روستا و میان پیشه‌وران روستایی سپری کرد و تجربه‌های این دوره فضای داستانهای او را شکل داد. 
اشتیفتر در وین به تحصیل در رشتۀ حقوق پرداخت و سالها از راه تعلیم نقاشی و نویسندگی روزگار گذراند. در 1840 م، انتشار داستانهایش را آغاز کرد که از آن جمله می‌توان از کُندر (1840 م)، گلهای صحرایی (1841 م) و کیف پدر پدربزرگم (1841-1842 م) نام برد. در داستان بریگیتا (1844 م) ساختار بنیادین آثار اصلی‌‌اش به‌تدریج پدیدار شد: وحدت درونی انسانها با محیط، که ازنظر اشتیفتر بخش مهمی از زندگی انسان بود، شکل داستانهای او را نیز تعیین می‌کرد. مجموعه‌هایی از داستانهای بازنگری‌شده‌اش، با عنوانهای مطالعات (6 ج، 1844-1850 م) و سنگهای رنگارنگ (1853 م) برای وی شهرت زیادی به ارمغان آورد. او در دیباچۀ مهمی که بر سنگهای رنگارنگ نوشت، آموزۀ «قانون مهربانی» خود را به‌منزلۀ اصلی ماندگار تشریح کرد. 
اشتیفتر در جریان آشوب سیاسی سالهای 1848-1850 م سخت درگیر بحث بر سر نقش آموزش و پرورش بود. داستان عشق پیری (1857 م)، برجسته‌‌ترین اثر او، در وصف دورۀ بالندگی و یادگیری مردی جوان است. این داستان محیطی سرشار از زیبایی آرام و آفتابی، و نوعی آرمان‌گرایی تعدیل‌شده را بازمی‌تاباند، که در برابر منظرۀ محبوب اشتیفتر قرار گرفته، و با آن قیاس شده است. اشتیفتر در داستان حماسی ویتیکو (1865-1867 م)، از تاریخ سده‌های میانی بوهِم، به‌منزلۀ نمادی از تلاش انسان در راه دستیابی به نظمی عادلانه و مسالمت‌آمیز، بهره جسته است. او در پی آن، داستانهای دیگری منتشر کرد، اما بیماری به او امان نداد که داستان کیف پدر پدربزرگم را چنان‌که در نظر داشت، گسترش  دهد و تنها جلد نخست این داستان را تکمیل کرد. 
اشتیفتر را نویسنده‌ای واقع‌گرا، استاد توصیف چشم‌اندازها، و مشاهده‌گر دقیق، تیزبین و همدل زندگی پیرامون خود تا ریزترین جزئیات به شمار آورده‌اند. 

مآخذ

Americana, 2006; Britannica, 2010; Columbia, 6th edition.

بخش مفاهیم جدید و عناوین ویژه