اشترم

 اشترم \eštorm\، تئـودُر وُلـدزِن (1817- 1888 م / 1232- 1305 ق)، شاعر و داستان‌نویس آلمانی. داستانهای بلند او از زیباترین آثارِ داستانی در ادبیات آلمانی، و آثارش نمونۀ بارز واقع‌گرایی شاعرانۀ آلمانی است که هدف آن وصف ارزشهای مثبت زندگیِ روزمره است. او الگوهایش را از آثار رمانتیکهای متأخر، همچون ادوارد موریکه، گوتفرید کِلِر، پاول فون هایزه و ایوان تورگِنیِف، می‌گرفت که با آنها دوستی و نامه‌نگاری داشت. نخستین غزلیاتش با عنوان «شعرها» (1852 م) نغمه‌وار است و صورتی ساده و زیبا دارد. مضمونهای اصلی این غزلها عشق، طبیعت و عشق عمیق به سرزمین مادری است.
اشترم تا 1853 م که دانمارکیها شلِسویگ را اشغال کردند، به وکالت حقوقی مشغول بود و سپس ناچار شد به پوتسدام برود. احساسات شدید میهن‌پرستانۀ او در شعرهای این دوره‌اش بیان شده است. او در 1864 م، پس‌از خروج دانمارکیها، به شلسویگ بازگشت. یک‌ سال بعد، همسرش درگذشت، مرگی که سبب سروده‌شدن برترین غزلیات او در مجموعه‌ای با عنوان «سایۀ ژرف» (1865 م) شد. البته اشترم پیش‌از آن، نوشتن داستانهای بلند را آغاز کرده بود. ایمِنزه (1850 م، ترجمۀ فارسی با عنوان ایمنسی: 1329 ش) از مهم‌ترین آثار نخستین او ست. این اثر که داستان تکان‌‌دهنده‌ای دربارۀ شادی ازدست‌رفتۀ کودکی است، مانند بسیاری از آثار او، رنگی از غم غربتی فراموش‌نشدنی دارد. با پخته‌ترشدن قلم او، داستانهای بلندش نگرش روان‌شناختی هوشمندانه‌تر، واقع‌گرایی درخشان‌تـر و مضامین جامع‌تـری ــ ازجملـه تنشهای طبقاتی، مسائـل اجتماعـی و تحجر دینـی ــ را نشان داد و توجه پیگیر او را به وانهادگی بشر و مبارزۀ او با سرنوشت بازنمود.
اشترم در 1880 م بازنشسته شد و به هادِرمارشِن رفت. در آنجا آخرین و بزرگ‌ترین داستان بلندش، «سوار بر اسب سفید» (1888 م) را نگاشت. این کتاب که قهرمانی نیرومند و اسلوبی خشک و عینیت‌گرا دارد، تخیل زنده و شور روایی چشمگیر اشترم را نشان می‌دهد. داستان جذاب «پُلِ عروسک‌گردان» (1874 م)، داستان تاریخی آکیس سوبمِرسوس (1875 م) و داستان بلند «درون دژ» (1861 م) از دیگر آثار اشترم است. 

مآخذ

Americana, 2006; Britannica, 2007; Columbia, 6th edition.

بخش ادبیات جهان