اسمیث، دیوید رولند

اسمیث \(esmīs(t\، دیوید رولَند (1906- 1965 م / 1284- 1344 ش)، پیکرساز آمریکایی. تندیسهای انتزاعی او که از جوش‌دادن قطعه‌ها و اشیاء فلزی پدید می‌آمد، نوآوری مهمی در پیکرسازی به شمار می‌رود که به‌طور سنتی، در تراشیدن سنگ یا قالب‌گیری فلز خلاصه می‌شد. 
اسمیث در ایالت ایندیانا زاده شد و هیچ‌گاه آموزش پیکرسازی ندید. او در 1924 م در رشتۀ هنر در دانشگاه اُهایو نام‌نویسی کرد و در تابستان سال بعد، هنگامی که کاری نیمه‌وقت به‌عنوان متصدی دستگاه پرچ در یک کارخانۀ خودروسازی یافت، کار با فلز را فراگرفت. در 1926 م، دانشگاه را رها کرد و به شهر نیویورک رفت. او از همان سال تا 1932 م، درحالی‌که کارهایی چون رانندگی تاکسی، فروشندگی و نجاری می‌کرد، در مدرسۀ انجمن هنرجویان نیویورک، نزد استادانی چـون جان اِسلون (ه‍ م) و یـان ماتولکا ــ نقاش سبکِ انتزاعیِ (آبسترۀ) اهل کشور چک ــ نقاشی آموخت. تندیسهای اسمیث از نقاشیهای انتزاعی‌اش از چشم‌اندازهای شهری در این دوران سرچشمه می‌گیرد. این نقاشیها به‌تدریج به‌صورت برجسته و سه‌بُعدی درآمد. او در آغاز، تکه‌های چوب، نوارهای فلزی و اشیاء دیگر را به نقاشیهایش می‌چسباند، چنان‌که بوم نقاشی به پایه‌ای برای روساختهای تندیس‌گونه فروکاسته می‌شد. در تندیسهایی که او مدتها پس از رهاکردن نقاشی ساخت نیز، هنوز می‌توان خاستگاهی تصویری یافت. 
اسمیث در اوایل دهۀ 1930 م برای نخستین بار در مجله‌ای تصویر تندیسهای فلزیِ جوش‌کاری‌شدۀ پابلو پیکاسو و خولیو گُنثالِث ــ هنرمندان اسپانیایی ــ را دید. او با نوآوریهای ویژۀ خود، به‌عنوان نخستین هنرمند آمریکایی، این تکنیک را به کار گرفت و مجموعه‌ای بزرگ از تندیسهای انتزاعیِ اندام‌وار را پدید آورد. این مجموعه دارای تنوع سَبکی و ارزش زیبایی‌شناختی بسیاری است. 

اسمیث بیشتر تندیسهایش را در قالب مجموعه‌هایی می‌ساخت. او از 1937 تا 1940 م، که سالهای پایانی دوران رکود بزرگ اقتصادی بود، مجموعه‌ای از نقش‌برجسته‌های برنزی را با نام «مدالهای رسوایی» پدید آورد که در واقع، گونه‌ای ادعانامه علیه مشکلات اجتماعی آن دوره بود. او در سالهای جنگ جهانی دوم در یک کارخانۀ لکوموتیوسازی به کار پرداخت که در آن هنگام، تانک نیز تولید می‌کرد. کار با ماشین‌آلات سنگین و ابعاد بزرگ تولیدات این کارخانه تأثیری ژرف بر اسمیث نهاد که سالها بعد، در ساخت تندیسهای فلزی بسیار بزرگ او نمود یافت. او این تندیسها را که به‌یادماندنی‌ترین آثارش به شمار می‌روند، با اشیائی فلزی چون قطعه‌های ماشین‌آلات کشاورزی می‌ساخت.
بسیاری از آثار دهۀ 1940 م اسمیث، ازجمله «پرندۀ سلطنتی» (1948 م؛ مرکز هُنریِ واکِر، مینیاپولیس)، استعاره‌هایی ترس‌آور از خشونت و آزوَرزیِ انسان‌اند؛ اسکلتهایی لاغر و نزار از میله‌های فلزی که گرداگرد هسته‌ای مرکزی پیچیده‌اند و خود این هستـه دارای شکلی اندام‌وار است. تندیسهای اسمیث از دهۀ 1950 م انتزاعی‌تر و هندسی‌تر شدند، همچون «قفس ستاره» (1950 م؛ دانشگاه مینه‌سوتا، مینیاپولیس) که مجموعه‌ای ظریف، سبک‌وزن، و سرهم‌شده از میله‌های فولادی و قطعه‌های خمیدۀ فلزی است.
آثار دهۀ 1960 م که بازپسین کارهای اسمیث به شمار می‌روند، همچون مجموعه‌های «توتِمِ تانک»، «زیگ» و «مکعبی»، هم ساده و هم بسیار بزرگ‌اند. بسیاری از این آثار در جای ساخته‌شدنشان، یعنی مزرعه و کارگاه او در بُلتِن لَندینگ ایالت نیویورک، در فضای آزاد قرار دارند و بازتاب نور خورشید بر سطوح برّاقشان تأثیری حساب‌شده بر بیننده می‌گذارد. او در تندیسهای مجموعۀ «زیگ»، که بهترین کارهایش در سبک کوبیسم به شمار می‌روند، از رنگ‌آمیزی قطعه‌ها برای آشکارتر ساختن روابط میان آنها بهره برده است. در تندیسهای مجموعۀ «مکعبی» (آغاز‌شده در 1963 م) عناصر مکعب‌شکل با زاویه‌هایی نامتعارف و ظاهراً درهم و برهم، به‌گونه‌ای آرایش یافته‌اند که بی‌وزنی و آزادی را به بیننده القا کنند.
اسمیث در 1965 م در یک سانحۀ رانندگی در ایالت وِرمانت کشته شد. کارهای او بر آنچه در دهۀ 1960 م، هنرِ مینیمال (هنر کمینه‌گر یا خرده‌پردازی) نام گرفت، بسیار اثرگذار بود.

مآخذ

Americana , 2006; BBEA; Britannica, 2010; Columbia, 6th edition; The Concise Oxford Dictionary of Art and Artists, ed. I. Chilvers, Oxford, 1990; DA; Encarta, 2009; Encyclopedia of Art, tr. B. Wadia, ed. R. Maillard, London, 1971; The Oxford Companion to Art, ed. H. Osborne, Oxford, 1971; YDAA.

بخش هنر و معماری دانا